zamknij się!

[Confiteor]

wiem jak wygląda kartka papieru
którą odwracasz bez końca
gapię się wciąż po raz ostatni
wyłączam i włączam

zamknij się wreszcie
bo oczu nie mogę oderwać
odmierzam odległość słowa od słowa
dewiacyjnie pocieram gdy piszesz

jedyny kontakt
spacja - linijką lub tempomatem
serca nie starcza by znieść taką prędkość
tym bardziej poskromić

dostojnie i zabójczo zerkam
na oślep w tę urobioną przestrzeń
maczamy w niej palce ciepłe czekaniem

staram wyciszyć ciebie w sobie
żebyś nie niosła powodów
i tak wkroczymy z czasem w materialną nicość
gdy End wypowiesz tam zawrócę
gdzie parzy słońce zmyślone

naprawdę jesteś tylko ty i wiersze
żadna poezja a trafia
spełnieniem w każdej linijce
nie ważne jak nazwą: wpisem postem statusem
przewracasz mój wszechświat na głowę

mimo wszystko zamknij się
krzyżykiem w prawym rogu
bo mówią że nierealność jest trująca
przestajesz myśleć jeść istnieć

brzmi jak litania gdy jedno słowo
wertuję by znaczyć zaczęło
odmieniam przez wszystkie znane przypadki
układam jedyny scenariusz

wychodzi telenowela
o więcej nie proszę składając w rękach
mieszcząc na małej kartce
którą oglądam mantrycznie w ciemności
najlepiej z brzmiących
imię

zamknij się
w mojej skrzywionej pamięci
która niezmiennie otwiera

[andrzej_barycz]

"gapię się wciąż po raz ostatni
wyłączam i włączam

oczu nie mogę oderwać
odmierzam odległość słowa od słowa

dostojnie i zabójczo zerkam
na oślep w tę urobioną przestrzeń"

Nie przypadkiem w wierszu pojawia się litania, mantra i telenowela. Międli pan do znudzenia, bez litości dla czytelnika, mało skomplikowane "zwarcie" peela ze słowem, zachłystując się sublimacją sytuacji.
Tekst na użytek własny, nic do wyjęcia.

[Confiteor]

hmmm, przegadanie jest mi jednym z celów. może faktycznie to mało poetyckie ale uciekam od skrótów. chcę ględzić.

dzięki wielkie za wszystkie uwagi. przyjmuję z pokorą.

[aluna]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A pisałam w warsztacie , autor przy swoim tkwi ,ma pełne prawo, ale czytelnik zagubiony!

Poz,