Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Dzień umęczony już się kładzie
na dworze chłodno, mrok zapada,
nostalgią wieje w listopadzie
wena mi słowa podpowiada.

Na ucho szepcze mi cichutko,
budzi fantazję - śle natchnienie,
chociaż zagląda tu na krótko,
dużo zawdzięczam mojej wenie.

W tumulcie myśli zagubiony,
błądzę w zaułkach zapomnienia
i nagle budzę się olśniony
bo była przy mnie moja wena.

Wznoszę swój umysł na wyżyny
i lewituję znów na szczycie,
spiętrzonych myśli serpentyny
notuję skrzętnie w swym zeszycie.

Już gaśnie dzień pod powiekami,
i mrużę swoje myśli sennie,
przykryty jestem marzeniami,
tak barwnie nie śpi się codziennie.

Edytowane przez Bolesław_Pączyński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Bardzo ładny wiersz. Oj, jak miło mnie nastroił! Będzie mi się dobrze spało, chociaż to nie moja wena mnie dziś poniosła. :)
Aczkolwiek...może niezupełnie to prawda. Napisał mi się taki limeryk po wygłupach językowych ze znajomymi poetami na Fejsbuku:

Limeryk francuski

PewiĘ FrącUZ z Pariżewa
tVistem, sVingiem ciągle śpiewa:
"Hojna jesień dary niesie,
gamĄ beżU gna po lesie,
chryzątem barw słącE przyćmiewa".


Trudno się go czyta, bo "po francusku". :)
Straszne głupoty, bo głupawka nam okrutna odbiła. ;-)))
Pozdrawiam, Bolku, i życzę dobrej nocy z weną. ;P

Opublikowano

Jakież to ładne.

Wiesz, co najbardziej ujmuje mnie w Twoim pisaniu? Nie nowatorstwo, nie specjalny kunszt rymu czy rytmu, nie specjalna wiedza teoretyczna, a...............


bezpretensjonalność, łagodne spojrzenie na nasz, czasem ohydny, światek.

Serdecznie, jak zwykle - Elka.

Ten wiersz jest bardzo udany i urokliwy. Dziś, w listopadzie....

Opublikowano

Nie ma jak wena, bardzo sympatyczne towarzystwo i ciekawe zjawisko, cieszę się, że i mnie się przytrafiła. Dobrze się czyta, jest taki milutki jak misio(jeśli można tak nazwać wiersz, a tak mi się skojarzyło po jego przeczytaniu)
Pozdrawiam:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...