Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bies Czad

Rihtik Stempelek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Ma pan talent tyko się nie chce czy co??? Rymy deko urozmaicić i będzie dobrze. Tamten w dziale P lepszt. Poz.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

A najlepsza jest codzienna o niczym.

Może pan spróbować układu wersów abcb wtedy czyta się płynniej np :

widząc spadającą gwiazdę
która błyskiem tnie niebiosa
moja myśl wybiega w otchłań
niezgłębine czasu morza

Strofa brzmi jak jedno zdanie tylko z rymami ale tylko ośmiozgłoskowce najlepiej tak pisać. Powstaje teks sylabotoniczny jakby śpiewny taki. Tutaj to ze świecą szukać osób, które wskazują coś konkretnie. Poz.

Rihtik Stempelek

Rihtik Stempelek

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję... Wiem że nie chcesz (nie życzysz mi) źle. Cenię sobie to, że konkretyzujesz swoje odniesienia i odczucia, abym mi pomóc. Dziękuję... :)
...i proszę o jeszcze, nie tylko pod tym zestrojem.

Umyślnie jest to 7 zgłoskowiec i umyślne strałem się wprowadzić pozorne utrudnienie w odbiorze. Nie ma to być gładka piosnka... ale odpowiednik bieszczadzkich wertepów. Jeszcze coś niecoś poprawiam od czasu do czasu.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MIROSŁAW C.
      Rozżarzenie

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Migrena Dwa słowa  - robi wrażenie  !
    • Annna2
      Kto jeszcze

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc pięknie
    • MIROSŁAW C.
      jesień w zmechaconym swetrze

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Annna2
      Rozżarzenie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Migrena
      Rozżarzenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...