Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

***

ta skorupa jeszcze wczoraj była ciepła
na złączach poszczególnych brył
skrzyła się ciekła miłość - Nasza
dzisiaj zastygła i zimna
jakoś ją nazywałeś, jakoś śmiesznie
nie pamiętam

w swoistym apogeum wszystkie te
bryły tonęły i zatracały swoją jednostkowość
i śmialiśmy się, a przed snem tuliliśmy nasze ciała
w Jedni uczuć

skorupa ta jak świat mój i Twój
teraz rozpada się
teraz zapada się w sobie
długotrwała susza i lód
nadwątliły strukturę
i zdezaktualizowały ów ciepły lubrykant

pamiętam drganie
napięcie strun

nie potrafię już słuchać, ani patrzeć
bo rozpad oślepia mnie
a Twoja obecność doprowadza do szału

ta skorupa traci swoją integralność
tak naprawdę rozłupywałem ją od lat, z każdej strony
ukradkiem
jakoś ją nazywałeś, tak śmiesznie
nie pamiętam

zostańmy przyjaciółmi

Opublikowano

"ciekła miłość"... dodać "u" z przodu i wszystko jasne: "zostańmy przyjaciółmi".

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A jeszcze niedawno po polu błądziłem śladów wypatrując na miedzy kamieni  i wśród artefaktów przez los rozrzuconych pośpiesznie zbierałem okruchy nadziei.    W drugim dróg rozstaju krzyż bieluchny stoi  gdzie kiedyś powstańcza mogiła się kryła  pochylam się nad nią i już nie wiem wcale czy biją pioruny czy to serce moje.   Cichnij jaźni drżąca milczcie wargi moje dziś wylewać żalów już wam nie pozwolę na drodze do dworu rzekł mi Wernyhora nie skarż się w modlitwie milcz i idź samotnie.   Patrz ostatnie w życiu pąki kwiat rozwiera  i w szarości nieba ptakom gniazda kruszy patrz ostatnia w życiu taka chwila nęka  olśniewa urodą cudem rośnie w duszy.   Bo choć zapał blaskiem zachodzi nad ziemią  burz przekrwione błyski tną płonące lasy ku słońcu się zwrócę i jak pielgrzym marny  czołem na tej drodze będę bił pokornie.     Na koniec uzbieram kwiecia paprotnego różnobarwnej zorzy powiążę z nią wstęgi w księżycowe srebro nić przędzy przeplotę strofy z niej ukręcę i zagram z tęsknoty.     
    • @Dagna No bo co innego może wyjść ze skrzyżowania węża z jeżem, coś długiego m kolcami, coś po mamie, coś po tacie :)  @Sylwester_Lasota  Dziękuję, no widzisz, bo to jest opowiastka o relacjach z niemożliwym, troszkę o przekraczaniu granic, a przy okazji o konsekwencjach :) @andrew, @Hiala, @Waldemar_Talar_Talar, @Marek.zak1      @Annna2  - pięknie dziękuję :)   @Wędrowiec.1984 - masz rację, najpierw był puenta, a potem dorobiłam jej wierszowane koronki :) @andreasNo oczywiście, że ostrożnie. Żmije nie wyglądają sympatycznie, ale jeżyki, a jeszcze malutkie, mają milusie pyszczki - ja się nie dziwię, że wężowi się spodobała pani jeżowa.  Sorry, moi kochani goście, bo Wy jesteście, a mnie nie ma, proszę o usprawiedliwienie,  nie mogę dogadać się ze snem, pozdrawiam serdecznie :)
    • @Berenika97Może będzie lepiej- "ruszyliśmy w podróż zabierając ze sobą".
    • @EwelinaCzasami lepiej samemu sobie poradzić, bo leżanka u psychoanalityka dosyć droga...
    • @MigrenaJeśli ktoś tak potrafi, to tylko pozazdrościć. I tę całą cywilizację kopnąć w zadek.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...