* * *

[Joanna_Kubsik]

Rosłeś we mnie z całym swoim światem
Małych rączek, paluszków u nóg,
Serduszka małego jak srebrny naparstek

Układałam ci przyszłość,
Prostowałam ścieżki niełatwego życia

Myślałam...
O pierwszym spojrzeniu, uśmiechu,
Ząbku, co się wyrzyna w bólach nieprzespanych nocy.

Nowy świat rósł we mnie
Oczekiwaniem,
Nadzieją,
Tkliwością

I jeszcze nie sama,
Ale już we dwoje
Szukałam twojej i mojej granicy


Nie ma cię we mnie
Ani nigdzie...
Ledwo zaczęty świat nabrzmiały miłością

Nie pójdę na twój grób zapłakać,
Choć ból kłębi się we mnie
I wzbiera niewybuchłym szlochem

Co zrobić z twoim światem we mnie
Ścieżek poprostowanych
Ku lepszej przyszłości?

[bazyl_prost]

moze jak Reni Jusis: "umyje, uczeszę, nakarmię, pocieszę, będę szeptać do ucha , jeśli tylko mi zaufasz..."

[Joanna_Kubsik]

Cóż, niektórzy nie rozumieją nawet dość prostych uczuć, nie mówiąc już o całkiem skomplikowanych, nie mniej jednaj pozdrawiam.