Język fantomowy

[Michał_Zawadowski]

parapet doniczka żaluzje kontakt
umiemy nazwać wszystko co widać
często w więcej niż języku ojców

kiedy nocami strumień z latarni spływa na asfalt
odchodzimy w mrok kładąc głowę na kamieniu
ciało wrasta w ziemię zimno obejmuje
dłoń leży w trawie
tylko oczy zdradzają rozbiegane ku górze
milion świetlików albo gwiazd

od paznokci po nos jesteśmy swoi
powyżej chmura wyładowań na powłokach mózgu

po środku język nieruchomy
niezdolny nazwać to uczucie
teraz i wieczność
strach i pogodzenie
jedność i obcość
które wiemy wyryte w DNA

Warszawa, 24 lipca 2012

[andrzej_barycz]

Nie mam zaufania do refleksyjności pozycji horyzontalnej, z ręką w trawie i głową w gwiazdach. Zawsze kończy się to (sprawka DNA) mniejszym lub większym skołowaceniem języka i jękiem : o żesz k....jakie to piękne :)

[maria_bard]

Dobre.
Nazywać rzeczy tak, jak się mają? To prawie niemożliwe. Nie ma takiego języka.
Bardzo ciekawie. I poezja.:-)

Pozdrawiam. E.

[Robert_Siudak]

Dobre, tylko ostatnia strofa jakby odstająca jakościowo od reszty.

R.

[Michał_Zawadowski]

dziękuję Wam za zajrzenie.

co do uwagi do ostatniej strofy, masz rację, jeszcze przepracuję nieco

pozdrawiam,
mz

[Mirosław_Niewierszyn]

Nieco filozoficznie. Nawet mi się podoba.