Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ujrzałem Ciebie, w całym swoim pięknie.
Ale czym jest piękno?
Kiedyś nie byłem pewny,
Ale już wiem, ze to Ty.

Włosy rozwiane na wietrze,
Który zazdrosny o ich lekkość.
Spokojnie układają się na twarzy.
Otaczającą jak aureola świętych.

Są jak złociste kłosy, chwiejące się na wietrze
Skąpane w blasku zachodzącego słońca.
Całe żółcie piasków i skał bledną
Na ich widok, O jakże cudny.

Skóra godna świetlistego Anioła,
A jednak na wyciągnięcie ręki.
Nieskazitelność i gładkość jedwabiu.
Otula ciało twoje jak najpiękniejsza suknia.

Przypomina oświetloną rzeźbę,
Starannie wypolerowany marmur.
Najszlachetniejszy ze wszystkich.
Rozpalony ogniem twojego charakteru.

Dotykając jej palcami, gładząc jej wymowność
Wodząc po jej cielistej powierzchni.
Czujesz jakbyś trzymał w ręku,
Najdelikatniejszy płatek wiosennego kwiatu.

Spoglądając w twą twarz,
Dwie najjaśniejsze gwiazdy.
Ukryte w twoich oczach.
Świecą blaskiem tysiąca słońc,
Który oślepia mój wzrok.

W twych oczach widzę zaklętą boginię
O szacie najczystszego koloru.
Przyćmiewa obliczem odmęty oceanów,
Błękit porannego nieba i soczystą zieleń traw.


Mogę w nie spoglądać w nieskończoność.
Za każdym razem dziwiąc się ich niezwykłości.
Są one zwierciadłem duszy,
Dlatego dawno zatonąłem w ich pięknie.

Pod dotykiem twoich dłoni
Niedojrzałe malutkie pączki kwitną,
Liście przybierają swoje kolorowe stroje.
Woda staje się przejrzysta jak lustro.

Chciałbym je pochwycić, przytulić do twarzy.
Całować i nigdy nie wypuszczać z objęć.
Są jak rękawice boskiego Midasa,
Wszystko zamienią w szczere złoto.

Piekielna czerwień twoich ust,
Nasiąknięta krwią miłości,
Oraz soczystością dojrzałych wiśni,
Namawia do jednego namiętnego pocałunku.

W którym mógłbym się rozpłynąć
Jak śnieg pod ciepłem promieni.
Odszukać ich niepojętego smaku,
Upajać się twoim gorącym uczuciem.

Gołe ramiona otulone włosami,
Jak kobieta zdejmująca futro.
Nadając im wyrazu niewinności.
Która czyni z nich prawdziwy skarb.

Są jak łąka świeżej wonnej trawy.
Powiewna chłodną świeżością
Z kropelkami porannej rosy,
Spływającymi w radosnym tańcu.

Brzuch twój otaczają płatki róż.
O woni najpiękniejszej i niepoznanej.
Jest widokiem, niegodnym łapczywego oka,
Ale ja patrzę na niego jak na obraz.

Arcydzieło malarza o niesamowitym ręku.
Widać na nim powolne i dokładne
Idealne tworzące całość
Pociągnięcie pędzla stwórcy.


Nogi twoje są ziszczeniem moich snów.
Długie zgrabne, o łydkach jak jabłka.
Chodzisz na nich jak królowa.
Stąpając delikatnie tak, jak opadają liście.

Co chce Tobie powiedzieć, przekazać
Układając zwrotki, pisząc wiersze?
Zalewając potokiem pięknych słów?
Wystarczą mi tylko dwa słowa „Kocham Cię”.

Opublikowano

Przyznaję, że nie dałam rady zmęczyć całego tekstu. Po 4 pierwszych strofach czytałam już tylko wyrywkami.
Dla mnie to nie jest poezja. Tak przeogromny natłok słów broni się tylko wtedy, kiedy opowiada o czymś co jest interesujące albo w jakiś sposób wyjątkowe ( nie tylko dla autora) albo opowiada bardzo interesująco, oryginalnie o czymś, co jest powszechne. Powyższy tekst się nie broni. Przeciwnie nawet.

Do następnego.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...