Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

srebrzysta tafla
w serpentynach nuci wiatr
białe łabędzie

kurtyna
z kropelek mgły
unosi się w powietrze

maestro graj

giętkie szyje
rozkręcają się to znów skręcają
jak barwne serpentyny

wirują w ciasnej przestrzeni
od czasu do czasu dotykając
palcami stóp ostrej
wody

zafalowanie
promieni ostatni błysk
przymknięcie powiek

w odwróconym
do góry dnem
oceanie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



poplątanie z pomieszaniem w komentarzu
mam nadzieję że nie przez zmierzch -

proszę o więcej dobrej woli
z większą wyobraźnią popatrzeć -

w głębi jest jasna ciemnia pejzażu
w centralnym punkcie na podobraziu

pozdrowionka:)


a tak na marginesie całość
stanowi kompozycję otwartą:)
Opublikowano

Czyżby peelka malowała...? Bo to ,że maluje slowami to wiadomo!
Z pzryjemnością czytałam , lekką, piękną poezję - wnoszącą miły letni ,ciepły nastrój!
Pozdrawiam!
Ja
+

Opublikowano

Bez obrazy.
Przypomniał mi się serwetnik mojej Babci nad wiadrami z wodą / nosiła wodę ze studni/ i miała wyszyte takie łabądki.
Jak ktoś się wzruszy to jego sprawa , dla mnie to pachnie kiczem.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


...................nie dziwię się.
Ale ja się dziwię Twojej tendencyjności i małostkowości. Już chyba dogoniłaś, a nawet prześcignęłaś Mithotyna. Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hm...

tym komentarzem przywołane zostały
moje z dzieciństwa obrazy
które do dziś noszę w duszy -
kolorowe makatki grające barwami witraże
i firany w oknach jak pajęczyny
przepuszczające światło...

wyczuwam w odpowiedzi sporą wrażliwość
może z upływem lat coś się poplątało
ale można uporządkować wnętrze
i będzie jak kołysanka grało:)

nie obraziłam się - dziękuję za czytanie
pozdrawiam:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



celowy zabieg
choć nie wiem czy się Panu spodobał:)

świadomie zmierzyłam się z czymś nowym -
połączenie w całość dwóch form :)

czekałam...

czy zostanie to wyłuskane - brawo! :)

w wiersz są wplecione dwa haiku

1 rozpoczyna tekst
a 2 ...

no właśnie...
który fragment wiersza
to haiku 2

na pewno ktoś wyszuka :)

teraz dziękuję za komentarz
pozdrawiam:)


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Musi lec z celi sum.               Kasia i sak.    
    • nie boje się miłości uwielbiam ją bo pomaga zrozumieć uśmiech i płacz   nie boje się miłości będę ją kraść tym którzy jej nie rozumieją   nie boje się miłości bo jest jak baśń która zawsze ze złem wygrywa   nie boje się jej bo  jest światłem które noce upiększa   nie boje się gdyż nauczyła mnie zrozumieć to co w sercu się tli.  
    • Wszystko co im powiedziano, przyjęli że to nie prawda, nie wiedzieli i bez krytycznie to powtarzali    Robili wszystko co im kazano, nie przypuszczali że robią źle Chodzili tymi samymi drogami Co wielki autorytet    A kiedy on dał znak Bez zastanowienia podążali za nim  Wierzyli że idą w imę chwały  więc swoje życie w ofierze za niego dawali I nigdy się nie przekonali że nie podszepnie umarli    Teraz leżą w grobach  puste, zimne twarze  Nie jako bochaterowie, nie jako zbrodnie ale jak marionetki nie świadome niczego  nie są wspominani i nigdy nie będą
    • Idą - choć nikt ich nie woła. W kieszeniach mają wersy, które uciekły im z rąk jak szczury z tonącej metafory. Robią miny poważne, choć słowa mają z waty, a każde zdanie składa się jak łóżko polowe po nietrzeźwej wojnie z samym sobą. Przystają na rogach własnej niepewności: „może napiszemy o świetle?” - pytają, po czym kręcą głowami, bo światło za jasne, a cień za ciemny. Więc stoją w półmroku - idealnym dla niezdecydowanych, tych, co wciąż stroją instrumenty, ale nigdy nie grają melodii. Każdy z nich niesie w plecaku niedokończony wiersz o „poszukiwaniu siebie” - taki, którego nie przeczyta nawet pies, bo pies ma godność i węch do rzeczy skończonych. A między kartkami plecaka czai się ich własny strach - taki, co syczy jak kot wyrzucony z metafory za brak talentu, i drapie, gdy ktoś próbuje napisać prawdę. A jednak idą - zamaszyści jak prorocy własnych pomyłek. Śmieszni, bo chcą pisać o ogniach, lecz boją się zapałki. Groteskowi, bo robią krok w przód i natychmiast krok w bok, jakby tańczyli z losem, który wcale nie przyszedł na bal. I gdy już, już mają ten WIELKI wers (ten, który miał ich ocalić), nagle - bach - wpada im do głowy wątpliwość o smaku marginesu, i cały świat rozsypuje się jak źle sklejona metafora o świcie. Bezradni wsłuchują się w ciszę - tę samą, która niczego nie obiecuje, bo jest lustrem tak krzywym, że odbija tylko to, czego w sobie nie chcą widzieć. Próbują jeszcze raz, z nową odwagą - i znów odkrywają, że wena, ich półetatowa bogini, rzuca natchnienie jak handlarka ryb: byle jak, byle gdzie, byle sprzedać złudzenie. A oni łapią to w locie, jakby to było złoto, choć najczęściej jest to mokra gazetka z wczorajszą pogodą. Tak sobie tuptają, armię poetów udając - każdy chciałby być meteorem, a kończy jako iskra o krótkim oddechu. A może i dobrze - bo w tej ich śmiesznej, roztrzepanej tułaczce jest coś niezwykle ludzkiego: pragnienie, by wreszcie złapać słowo, które nie ucieknie. Bo słowo, które dogonisz, pierwsze cię ugryzie - żebyś wiedział, że było żywe.            
    • @viola arvensis     Twoja POEZJA jest niezmiennie fenomenalna !   w tym wierszu mistrzowsko uchwyciłaś  bolesny paradoks, gdzie to, co naprawdę  łączy, dzieje się poza wzrokiem „zimnych ludzi”, w sferze dusz i ciężkich westchnień.   to arcydzieło udowadniające Twój talent - poezja, która boli i zachwyca jednocześnie.     Wiolu.   Ty jesteś wspaniała !!!!    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...