Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

asfalt parował

całkiem niedawno tak samo
unosiły się wspomnienia
nitki wyciągane podmuchem

statki przybijały do okien
pod dachem poety
tłoczyły się i szumiały żaglami

pamiętasz mnie

pamiętał
przechyły na sterburtę
ogromne maszty

odkrycie że powroty i odpływy
zawsze będą smakować podobnie
rozkołysało falę z rozbitkiem

jego wiersz pachniał
nadmorskim piaskiem

Opublikowano

Muszę poczytać dłużej, częściej...Stoję rozkrokiem między pociągami a statkiem ...jeśli mnie rozumiesz. A rozumiesz:-)

wahania łajbą bliskie klekotaniu parowozu. wrócę. nie będę pędziła gorącym asfaltem, choć czasem się chce. poruszasz mnie...
Pozdrawiam. E.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oczywiście, że rozumiem:) Pewnie wiersz znów ten sam, jedynie środki lokomocji inne:)
Pozdrawiam.


Bzdura! Gdyby był taki sam, to nie poruszałby mnie;-)
Dzisiaj zaobserwowałam parowanie asfaltu - pierwszy raz widziałam tak wyraźnie - padał deszcz, a asfalt autentycznie parował:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oczywiście, że rozumiem:) Pewnie wiersz znów ten sam, jedynie środki lokomocji inne:)
Pozdrawiam.


Bzdura! Gdyby był taki sam, to nie poruszałby mnie;-)
Dzisiaj zaobserwowałam parowanie asfaltu - pierwszy raz widziałam tak wyraźnie - padał deszcz, a asfalt autentycznie parował:)


Znaczące...paruje często, różnie za każdym razem. Też widziałam i wiem:-).

Bywają różne asfalty, deszcze i stopnie Celsjusza. Nie kłóć się ze mną!;-)))!

No i jest ocean - antidotum!
Opublikowano

Ta strofka poniżej jakoś mi kuleje w czytaniu. Moze:

"statki przybijały do mansardy
port pod dachem poety
tłocząc się szumiały żagle"

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja też pamiętam:) Dwa lata temu, kiedy zaczynałam przygodę z poezją, na orgu jeszcze pojawiały się wiersze pana W i BK, byłam (i jestem) pod wrażeniem. Chyba mnie nawet trochę skręcało z zawiści:)
Tym bardziej miło:)

Pozdrawiam.
Opublikowano

Dzisiaj wyjątkowy urodzaj na dobre wiersze na forum. (może dlatego, że piątek i 13-nasty). Twój wiersz zapamiętam na pewno Magdo! A te powroty i odpływy z jednakowym smakiem to już mnie w szczególności rozbroiły. Gratulacje.
Lilka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I ma te, i bok led na handel kobietami.  
    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...