Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

światy klimaty barwy
między nami
różna codzienność

gdy wstyd zakwasza
harmonię dnia
szczerość modyfikuje
afrodyzjaki nocy

kobiety lubią degustować
drobiazgi

jeśli pozwolisz
wtrącę nieco domówień

nigdy za dużo

Opublikowano

Kysiu widzę ,że cosik zmienione, ale subtelnie i wymownie aż do ,,,bólu !
Jesteśmy razem a tak osobno, albo odwrotnie,,,,jesteśmy osobno a tak razem,,!
No i puenta piękna "atak "-dosadna!
Srdecznie!
Hania
+

Opublikowano

Krysiu przeczytałam ponownie z zainteresowaniem. "Dobry" wiersz zatrzymuje za każdym razem. Pisałam już o domówieniach, które mnie szczególnie zamyśliły, teraz chcę pogratulować formy. Treść zamknięta w zgrabną konstrukcję, oszczędna, a wyrazista metaforyka. Wszystko, co najważniejsze.

pozdrawiam serdecznie,
in-h.
:)

Opublikowano

Haniu, cieszę się, że zauważyłaś zmiany, choć są minimalne.
tak! lepiej "domówić", jeśli coś nie gra jak trzeba, niż potem żałować.
dziękuję, że i tam i tu jesteś :)))

cieplutko pozdrawia - Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Kaliope, sprawiasz mi ogromną radość, że jesteś po raz drugi (przedtem w W) pod tym wierszem. Jeszcze raz dziękuję za komentarz o "domówieniach" a teraz dziękuję za pochwałę formy. Wiem, że wciąż mi wiele brakuje i nad warsztatem nie przestaję pracować, ale nie zaprzeczę, że miło czytać taką ocenę.

serdecznie pozdrawiam uśmiechem :))))))))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może nie tyle żartobliwy, co z delikatną "przymówką" :) mężczyźni nie zawsze nas nie doceniają ze złej woli, niekiedy brakuje im "polotu", o co nam chodzi, dlatego lepiej "domówić", aby uniknąć konfliktu.

Dziękuję, Oxy i serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
Opublikowano

I o te światy, klimaty, różnorodności chodzi Krysiu. Tak mi się wydaje. Jeśli jest za słodko (np. między dwojgiem ludzi) to ta słodycz Cię po czasie zemdli, a jeśli za gorzko, też nie dobrze.
Ale to prawda najszczersza, że my kobiety lubimy degustować drobiazgi. Z upodobaniem wciąż niezmiennym!
Tak samo jak ja z upodobaniem degustuję zawsze twoje wiersze...
Pozdrawiam ciepło
Lilka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może nie tyle żartobliwy, co z delikatną "przymówką" :) mężczyźni nie zawsze nas nie doceniają ze złej woli, niekiedy brakuje im "polotu", o co nam chodzi, dlatego lepiej "domówić", aby uniknąć konfliktu.

Dziękuję, Oxy i serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
Tylko że to nasze "domawianie" oni niestety często biorą za atak...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może nie tyle żartobliwy, co z delikatną "przymówką" :) mężczyźni nie zawsze nas nie doceniają ze złej woli, niekiedy brakuje im "polotu", o co nam chodzi, dlatego lepiej "domówić", aby uniknąć konfliktu.

Dziękuję, Oxy i serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia
Tylko że to nasze "domawianie" oni niestety często biorą za atak...
Wiem, ale niech kontratakują...aż do skutku! W końcu "załapią", o co nam chodzi...albo i nie ;-)
Opublikowano

Domówień nigdy za dużo, jesli dopowiedziane z subtelną dyplomacją, wtedy niepotrzebne pozwolenie... ;) Oj tak, kobiety lubią degustować drobiazgi, zgadzam się z tym.
Wiersz Twój, takie Tereskowy, dobry.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Krysiu, bardzo mnie ujął Twój wiersz, chociaż wiesz, że czytam go trochę przez filter mojej sytuacji.

"kobiety lubią degustować
drobiazgi"

by potem wziąć te drobiazgi jako pretekst do odejścia.
Tak mi się przeczytało. Pozdrawiam serdecznie.
J.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ciszę się, Czarku, że dopatrzyłeś się dwuznaczności w kobiecej "degustacji drobiazgów"...tak czy siak, lepiej "domówić" zarówno te "smaczne" jak i te "gorzkie".

dziękuję za przychylne przyjęcie wiersza :))

serdecznie pozdrawiam - Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Konrad Koper Coś jest.  
    • @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Och Karol ! Świetne! 
    • Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
    • @Radosław Na rzeczy!!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...