Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję, Anno!
Takie było założenie - skupić się na treści, a formie dać się "złamać" ;) Oczywiście, że można było inaczej, ale chciałam spróbować czegoś nowego tym razem.
Cieszy mnie Twoja wizyta i opinia.

pozdrawiam serdecznie,
in-h.
:)
  • Odpowiedzi 40
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Kaliope,
Może dlatego inaczej odczytuje twój wiersz niż zwykle, bo jest rzeczywiście porwany, połamany. Połamany zbyt wielką ilością pragnień. Mieszają się ze sobą i mieszają również nieco interpunkcją, ktora ma przecież swoje znaczenie. Ja wybieram jedno pragnienie......pierwszy raz byc czyjąś..
Tego Ci serdecznie i mocno życzę.
Pozdrawiam
Lilka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Lilko, dziękuję za poświęcony czas.
Tak, jak pisałam powyżej, złamania w wierszu są celowe, taki był mój zamysł. Poza formą, treść miała prowadzić od pierwszego wersu do określenia pragnienia w ostatnim - do tego końcowego biegnie cały wiersz, jak życie - z życiem :)) Stąd pewnie takie Twoje wrażenie, a mnie Twój odbiór bardzo cieszy!
Dziękuję również za życzenie. Tak, mam nadzieję... :)

Najserdeczniej pozdrawiam, Lilko,
kłaniam się z wdzięcznością,

in-h.
:)
Opublikowano

Poetka poszła na łatwiznę; "połamaniem" wiersza
chcąc uzyskać wieloznaczność.
Rozmyła, a właściwie zgubiła myśl główną, której czytelnik ma prawo
oczekiwać, czytając wiersz.
Wieloznaczność powinna się pojawić jako
implikacje - echa myśli głównej, a tej
niestety nie ma.

dokąd dosięgnie - za nią iść... i zdążyć!

- za nią iść... - jak? skoro jej nie widać ;))

autorkę
czeka jeszcze ciężka praca nad wierszem- czytelnik
chce mieć podane na tacy,
a potem myśleć - chwalić
jej roztropność :)

i bić pokłony i stopy całować ;)

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



bardzo dziękuję za tę ważną opinię. bardzo!

zacznę od tego, co mnie trochę uraziło - nigdy nie oczekuję od innych bicia pokłonów, tym bardziej całowania stóp. oczywiscie rozumiemy brak dosłowności! taka postawa byłaby niezgodna z moim światopoglądem, a Twoja uwaga mocno mnie krępuje.

co do wiersza, to była próba innej formy, nie twierdzę, że bardzo udana, może nawet całkiem kiepska. jestem Tobie wdzięczna za wczytanie się!
temat, jak i tytuł konsekwentnie, narodził się zanim powstał wiersz :) główną myślą jest podążanie za Nią, czyli po prostu Miłością - dokąd dosięgnie, wszędzie tam, gdzie zaprowadzi, gdzie się narodzi. Inspiracją PnP. Peelka jest "połamana" bez tej Miłości, a wszelka jej teraźniejsza miłość, równie niedoskonała jak stan, w którym się znajduje. Dlatego chce - pragnąć tak tylko... itd. itd. Myśl główna w wierszu jest.
Nie było moim zamiarem silić się na wieloznaczność. Jeśli takie odnosisz wrażenie, to znaczy, że tym razem może bardziej chciałam sprostać swojej koncepcji, niż podołałam :)
Ale na pewno nie poszłam na łatwiznę - to nie ja :)

Zawsze czekam na takie komentarze, na szczerą, konstruktywną krytykę. Dziękuję za poświęcenie mi czasu. Opinię rozważam z pokorą, wnioski postaram się wykorzystać na przyszłość. Dzięki za motywację!

serdecznie pozdrawiam,
in-h.
Opublikowano

jestem z powrotem jeszcze nie skończyłem :)

... że wycofuję się z bicia pokłonów
nóg całowania dodam i przeproszę :)

kilka słów jeszcze na temat podmiotu
że miast miłości wielkiej uniesienia
widzę ją śmierci pragnącej nie skrycie

umrzeć po stokroć, pierwszy raz być czyjąś
gdziekolwiek zwabi za nią iść i zdążyć


tak mi się jawi ... no bo gdzie tu miłość?
no chyba że to miłość ponad życie ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie spodziewałam się przeprosin, zaskoczyłeś mnie. nie chowam urazy! jest ok.

ona nie pragnie śmierci. pisałam już wyżej Beacie Piłat o znaczeniu tej przenośni. umrzeć po stokroć, pierwszy raz być czyjąś - czasem, gdy bardzo cię ktoś zawiedzie, coś odbiera ci chęć do życia, albo po prostu czujesz się niespełniony, rozczarowany, wypalony, z powodu niezrozumienia, braku kontaktu etc... jakaś cząstka ciebie umiera. gdy wiesz, że dajesz z siebie wszystko, a ktoś zabiera tylko, nie odwzajemniając starań - zabija w tobie potrzebę, chęć, uczucie... w ten sposób stokrotnie umierasz. aż wreszcie pierwszy raz, czujesz, że żyjesz na prawdę, gdy ktoś ciebie odnajdzie... i ty, tę drugą "połowę". stąd pierwszy raz być czyjąś.

pytasz gdzie tu miłość? wszędzie, dokąd dosięgnie, a ty idziesz z nią. czy możliwa jest miłość ponad życie - to już odrębny temat. bardzo szeroki i bardzo zależny od sposobu pojmowania... tego i owego, tak myślę. :)

Dziękuję ponownie.
in-h.
Opublikowano

Droga Kaliope, wiersz jest głęboki i podniosły. Jednak przy pierwszym czytaniu ucieka mi główna myśl, a to z powodu licznych przerzutni, których osobiście nie lubię (jednak to rzecz gustu, więc nie przejmuj się tym). Są dwie szkoły pisania: jedni mówia, że trzeba pisać trudne wiersze i celowo utrudniać ich odbiór przez skomplikowaną metaforykę tudzież inne środki (np. przerzutnie właśnie), bo to zatrzymuje czytelnika i każe mu się zastanowić nad treścią. Inni twierdą, że trzeba pisać jak najbardziej zrozumiale i precyzyjnie, bo poezja i tak mówi o głębokich i trudnych sprawach (uczuciach i stanach psychicznych), więc nie ma sensu dodatkowe utrudnianie odbioru, co tylko odstrasza czytelników i zamazuje sens. Ja jestem zwolenniczką tej drugiej teorii.
Ale wiersz napisany niewątpliwie z talentem.
Serdeczności.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oxyvio, dziękuję, że poświęciłaś swój czas i zajrzałaś do mnie, z ważnymi uwagami i informacjami. Myślę, a właściwie jestem pewna, że również będę się skłaniać ku drugiej teorii, którą starałam się stosować w poprzednich wierszach. Ten jest próbą nowej dla mnie formy, innego stylu. Ale wracam "do siebie" :))

Dziękuję za dobre słowo, Oxyvio. Usłyszeć od Ciebie, że "z talentem", to wielka pochwała, na którą teraz zapewne nie zasługuję, ale postaram się, by sprostać :)
Cieszę się, jeśli "głęboki i podniosły".

Pozdrawiam serdecznie,
in-h.
Opublikowano

Kaliope zdążysz odnaleść,,,Twoje wiersze dużo mówią o Tobie,,,trzebaby stracić zmysły ,by nie dostrzec w Tobie świetnej poetki a co najważniejsze wartościowego , empatycznego czlowieka!
Serdeczności!
Hania
+

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Haniu, to piękne słowa. Bardzo Ci dziękuję za to, że czytasz moje wiersze.
Jestem wzruszona opinią i Twoim zdaniem na mój temat. Brakuje mi słów.
Bardzo mnie podbudowałaś! Dziękuję.

kłaniam się z pozdrowieniem,
in-h.
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oxyvio, dziękuję, że poświęciłaś swój czas i zajrzałaś do mnie, z ważnymi uwagami i informacjami. Myślę, a właściwie jestem pewna, że również będę się skłaniać ku drugiej teorii, którą starałam się stosować w poprzednich wierszach. Ten jest próbą nowej dla mnie formy, innego stylu. Ale wracam "do siebie" :))

Dziękuję za dobre słowo, Oxyvio. Usłyszeć od Ciebie, że "z talentem", to wielka pochwała, na którą teraz zapewne nie zasługuję, ale postaram się, by sprostać :)
Cieszę się, jeśli "głęboki i podniosły".

Pozdrawiam serdecznie,
in-h.
Kaliope, jesteś bardzo zdolna i na pewno wiesz o tym, więc się nie kryguj, tylko pisz pewnie i zawsze zwycięsko. ;-)
I trzymaj się swojego ulubionego stylu - to zawsze popłaca, natomiast nic na siłę.
Opublikowano

bardzo dobry wiersz, Kaliope! a tytuł adekwatny do treści (b. głębokiej i wieloznacznej treści!) - odnaleźć miłość (albo Miłość!!!) i
"(...)po raz pierwszy
być czyjąś.
dokąd dosięgnie - za nią iść...i
zdążyć!"

choć forma utrudnia mi czytanie (znaki interpunkcyjne lubię stawiać (w myśli) zgodnie z własnym odczuciem, ale przekaz przewyższa formę, więc zapluszam :-)

cieplutko pozdrawiam - Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Krysiu, cieszy mnie, że dostrzegłaś tę wieloznaczność. Dziękuję za upodobanie treści i dobre słowo, mimo "nachalnej" interpunkcji :) Cieszy mnie, jak zawsze, Twoja wizyta.

pozdrawiam równie ciepło,
in-h.
:)
Opublikowano

"pragnąc tak tylko, by nie pragnąć wiele" ... wybrałam z Twojego wiersza to, czego już się nauczyłam. Piękne przemyślenia, Kaliope.
Pozdrawiam serdecznie :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



empatycznie, w zatroskaniu, z afirmacją, zasłuchaniem - pragnąć wznieść nad siebie... :)

Ewo, dziękuję za miłą wizytę, upodobany wers i pozdrowienia. Cieszy mnie, że przemyślenia "piękne".

kłaniam się, z sympatią,
in-humility,
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Magdo, Twoje "tylko", to dla mnie "aż"!

miło słyszeć o tym oswojeniu, choć co do urody mam nieraz wątpliwości :)
za "piękny", pięknie dziękuję.

serdeczności,
in-h.
:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tectosmith – zaskoczenie, jak się domyślam, w pleonazmie; cóż, domieszka "uczoności" w codzienności pomaga złapać dystans. Również pozdrawiam.
    • Piękno tego świata składa się z szelestu krokusów, zapachu liści, mgły przed wiosennym ciepłem, gdzie ptaki śpiewają o miłości. Z wysuszonych łodyg, polowania kotów, pełnego tlenu wiatru. Wszystko jest w nim idealne, tylko smród człowieka zaburza ten Raj, gdyż, modląc się do Stwórcy, wykonujemy diabelską robotę, zapominając, że w pełni najedzeni będziemy poprzez czyny, a nie zaklęcia, ale chyba niestety lubimy przebywać w Piekle.   Pianie koguta, promienie, odbijające się od folii na pomidory, ogrzewają moje zamknięte z wolności oczy. Nigdy nie podobały mi się wiersze o naturze Teraz znajduję w nich i w niej jedyny oddech i tarczę na ogień języków niby mi bliskich. Ucieczka w kajdankach nie jest możliwa, a świat każdego z nas musi być zgodny ze światem oficjalnym, bo zwariujemy. W butach mam więc tłumik, nie chcę, by ktokolwiek mnie widział i podzielił się ze mną modlitwą pełną rycyny. Wystarczy uśmiechnięte „dzień dobry” od kobiety, która straciła dwójkę dzieci, czy bezinteresowny podarunek od niegdysiejszego wroga. Już dawno przestałem wierzyć w człowieka, wolę cieszyć się, gdy mnie zaskakuje.   Rosa wciska się w każdy milimetr życia. Pomarańcz, który zmienia barwę na różową, wita króla poetów – księżyc. Zmoczone ciepłym deszczem drzewo czeka na promienie. W zakątku dzików, jagód i paproci nieboskłon jest przeogromny, a w miejscu, gdzie mieszkają smutni ludzie, niebo zajmuje znacznie mniejszy obszar, jest siwe i często płacze. Natomiast w idealnym świecie każda kropla jest użyteczna i nie wymaga od drugiej sztucznej pracy na rzecz bydlaków, która nie kończy się wraz z wylewem Nilu. Ich wymyślone godziny, kalendarze, budziki powodują nieustanne wymioty, wlewające się mimo tam, do naszego Ogrodu. A przecież pstryknięciem palców mogliby zwrócić nam Eden na całej powierzchni.   Wiatr okrąża moją niemoc. Za horyzontem i ciepłymi obłokami skrywa się tajemnica. Mówią, że droga jest nieskończona, a wrogiem mi jest niecierpliwość. Czasami boję się, że wrócą dreszcze strachu i wstydu, które blokują nam poznanie. prawdziwej odpowiedzi na sens naszej miłości i przemocy. Właśnie dlatego wolałbym być w całości tam, gdzie nie leci krew, a serce bije szczęśliwie.   Jak już znajdziesz nasz Las, zapomnisz o nowych ubraniach, perfumach, serialach. Dla niektórych takie życie jest niemożliwe, gdyż żyją na kuli prochu w swoich głowach. Poruszają się w Ciemnościach, gdzie jedyną rozkosz daje gwałt i morderstwo. Ale gdy Tu trafisz świadomie, zrozumiesz, że nigdy nie błądziłeś, tylko wybrałeś objazd, aby już nigdy nie spojrzeć w lusterko wsteczne.   Trawa wydaje się rosnąć. Daleko słychać pracujący traktor. Huśtawka lekko drży. Huśta się na niej duch człowieka, który z drugiej strony obserwuje to nasze ludzkie Piekło w cudownym Edenie, a ja, w magii natury, tęsknię za ludzkim Pięknem.  
    • @truesirex dziękuję za czytanie  Pozdrawiam serdecznie @hollow man Anna dziękuje

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bardzo wzruszający utwór  Dziękuję za czytanie @Annie Aniu dziękuję pięknie
    • Polska – Mesjasz narodów   Nieźle, kurwa, nieźle. To hasło brzmi naprawdę potężnie. Podniośle. Dumnie. Jakbyśmy od tysiąca lat byli wyznaczeni do zbawiania świata, a przy okazji - do ponoszenia wszystkich możliwych ofiar. Mesjasz narodów. Naród wybrany do cierpienia, klęsk i moralnej wyższości. Tak mnie wychowywano. I nie tylko mnie. Miliony ludzi, którzy mieli budować nasz wspólny dom, nasiąkali tą narracją od dziecka. Polska jako ofiara. Polska jako mur. Polska jako tarcza. Polska jako przedmurze chrześcijaństwa. A na tym murze - szlachta. Nasza. Święta. Bohaterska. Polska szlachecka była ze mną od zawsze. W podręcznikach, w opowieściach, w patetycznych akademiach szkolnych.  Szlachta własną piersią broniła Europy przed zarazą ze Wschodu. Szlachta ratowała cywilizację, kulturę, wiarę. Własną piersią chroniła biednych chłopów pańszczyźnianych, którzy - jak nas uczono - i tak mieliby gorzej pod innym panowaniem. Czy na pewno? Tego pytania nie zadawano. Bo jak można podważać fundament mitu? Jak można pytać o szczegóły, gdy mówi się o obrońcach wiary? Przez długi czas udawałem, że w to wierzę. Udawanie jest wygodne. Nie wymaga myślenia. Ale z wiekiem człowiek robi się leniwy w innych obszarach - i przestaje mu się chcieć udawać. Historia zaczęła odpowiadać na moje dylematy. Bo jak - pytam uczciwie - jak taka zapijaczona, zatłuszczona warstwa społeczna mogła poradzić sobie ze sprawnymi, trzeźwymi, zdyscyplinowanymi Szwedami w 1655 roku pod Ujściem? Nie poradziła sobie. Nawet nie spróbowała. I potem było już tylko gorzej. Od potopu do rozbiorów. Od konfederacji do liberum veto. Od dumy do upadku. Dlaczego? Czy to była taka nacja? Czy taki charakter narodowy? Czy może coś innego? Sześć procent społeczeństwa - sześć procent! - uznało się za inną rasę. Lepszą. Wybraną. Herbową. Z pozwoleniem Boga. Przywileje nadane im kilkaset lat wcześniej przez królów wiązały się z jednym podstawowym obowiązkiem: obroną ojczyzny. Pospolite ruszenie. Piękna idea. Demokratyczna. Patriotyczna. W praktyce - nieporozumienie. Bo jak ma walczyć ktoś, kto jest pijany, otyły i przekonany o własnej boskiej wyjątkowości? Pijany i gruby to już trudne wyzwanie logistyczne, a co dopiero militarne. Może stąd te rasy polskich koni. Nie po to, by dźwigać ciężką zbroję, ale by unieść zajebistą nadwagę jeźdźca. Koń arabski by padł. Nasze pociągowe - ciągnęły. Może tajemnica husarii polegała na tym, że grupa nawalonych grubasów, nie do końca kojarzących, co robią, myśląc, że jadą do Żabki, bo jest promocja na Bociana, taranuje wroga czystym przypadkiem. Może stąd te sukcesy. Jadę po bandzie? Oczywiście. Ale od dziecka słyszę o tej dumie. O tej niezwyciężonej ciężkiej jeździe. Przez dwieście lat niepokonani. Kilkuset przeciw tysiącom. Może po prostu ktoś krzyknął, że na melinie pod Kircholmem jest bimber, i ruszyli z taką determinacją, że przeciwnik nie wiedział, z czym ma do czynienia. Być może obrażam wielu prawdziwych Polaków z genami szlacheckimi. Ale ja czegoś kurwa nie rozumiem. Można być patriotą. Można być obrońcą kraju. Można umierać za ojczyznę. Ale mówimy o kilku procentach społeczeństwa, które uznały się za lepszą kastę. Bóg im dał przywileje. Pokolenie Jafeta. A co z resztą? Co z dziewięćdziesięcioma procentami społeczeństwa? Co z pokoleniem Chama? Gdzie w tym miłosierdzie? Gdzie równość wobec Boga? Coś tu nie gra. Pokolenie Chama miało przechlapane. Szlachcic mógł zabić. Mógł gwałcić. Mógł sprzedać chłopa jak bydło. A przecież uczono mnie, że w Polsce nie było niewolnictwa. Tak uczono w szkołach w drugiej połowie XX i w XXI wieku. Tyle wiem. Ale im więcej czytam, tym bardziej widzę, że to była niewola w białych rękawiczkach. Z krzyżem nad drzwiami. Dlaczego część społeczeństwa była traktowana gorzej niż fellachowie w Egipcie? Czy to był gniew Boga? Ale za co? Ci ludzie nawet nie mieli czasu grzeszyć. Pracowali, żeby inni nie musieli pracować. Praktycznie nie mieli żadnych praw. Żadnych. Czy to jest zgodne z naukami Chrystusa? Mam wrażenie, że nad krajem nad Wisłą przez wieki wisiała jakaś gęsta chmura. Jakby ocieplenie klimatu przyszło wcześniej i zakryło widok nieba. Gdyby Cieśla z Nazaretu to zobaczył, sandały by mu spadły. Ale nie zauważył. Albo nie zadzwoniono. „To się w pale nie mieści” — jak mawiał najbardziej przegrany warszawiak. Ale mieściło się w głowach Kościoła. Tych najważniejszych. Dlaczego? Bo im się opłacało. A prawa człowieka? Czy coś takiego istniało? Wtedy - nie. Ale dziś? Dlaczego przez setki lat zasłoną milczenia przykrywamy fakt, że grupa trzymająca władzę żerowała jak pasożyt na dziewięćdziesięciu procentach społeczeństwa? Dlaczego stawiamy im pomniki? Za co? Może jeszcze handlarzom niewolników zróbmy aleję gwiazd. Albo order za wkład w rozwój cywilizacji. Nie wiem. Nie rozumiem. Może właśnie dlatego wciąż lubimy być Mesjaszem narodów. Bo łatwiej cierpieć w micie niż spojrzeć w lustro historii.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...