Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Jeż I

Pewien jeż, wzdłuż i wszerz,
ostrych kolców nosił gąszcz
i ten gąszcz stroszył wciąż,
bo tak ma w zwyczaju jeż.


Jeż II

Miał wśród jeżyn jeż mieszkanie.
Choć zaprosił kiedyś gości,
nikt nie przyszedł na spotkanie,
więc żył ciągle w samotności.


Jeż i kaktus

Nocą spotkał jeż kaktusa.
- Czemu bracie się nie ruszasz?
Przecież nie ma tu nic złego,
więc się rozwiń, mój kolego.

Kaktus jakby jeża słyszał,
wiatr nim lekko zakołysał,
i nim przyszedł złoty świt,
najzwyczajniej w świecie kwitł.



Jeż i niedźwiedź

Spotkał w lesie jeż niedźwiedzia.
- Zjem cię jeżu na śniadanie.
- Lepiej, misiu, połknij śledzia,
ja ci w gardle kolcem stanę.


Jeż i żmija

Raz do jeża w odwiedziny,
przyszła smukła panna żmija.
- Tak cię kocham, jeżu miły...
- Pani zbytnio mnie owija.

Radzę trochę się odsunąć,
bo nikt pani nie zaręczy,
że przez wielką do mnie miłość,
pani dziś się nie skaleczy.


Jeżowe dylematy

- Jeżu, jeżu! Co nam powiesz?
- Tyle rzeczy mam na głowie.
Czworo dzieci, dom i żona,
hipoteka nie spłacona,

nieudane w nocy łowy,
na prąd cennik przyszedł nowy,
a do tego, przecież wiesz,
nastroszony ciągle jeż.


Jeże na spacerze

Raz, zmęczony, na spacerze,
mały jeżyk rzekł do taty:
- Na barana dzieci bierze
baran tata, choć rogaty.

- Chcesz, to wskakuj synku drogi.
Wskakuj na mnie, na barana! -
Jednak kolce, to nie rogi,
pokłuł jeżyk brzuch... kolana.

- Pójdę lepiej już na nóżkach,
bo mnie teraz wszystko boli.
- Widzisz jaką masz nauczkę!
Przykład trzeba brać od swoich!


Jeże na spacerze II

W miejskim parku, na spacerze,
raz spotkały się dwa jeże
- Co u ciebie słychać jeżu
- Jakoś leci, wciąż się jeżę.



Jeżowe zebranie

Zaproszono raz do Gdańska
najważniejsze jeże państwa.
Wnet przybyły na spotkanie
jeże ważne niesłychanie.

Jeże znawcy i aktorzy,
piosenkarze, dyrektorzy,
politycy i sportowcy,
biznesmeni, naukowcy.

Mieli zrobić coś ważnego,
jednak nic nie wyszło z tego.
Wszyscy byli w kolcach cali,
więc się tylko unikali.

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

A śledź może stanąć ością , więc nie wiem czy to dobra alternatywa

Jeżowe dylematy , czy to dla dzieci?

Poza tym jeże żmije jedzą więc raczej zmija na jego widok umyka a nie lgnie z miłością

Poza tym w wierszach dla dzieci rymy powinny być moim zdaniem dokładne i jeżeli częściowo są, a potem jest np. zaręczy - skaleczy to stanowi przykry dla ucha dysonans , dotyczy to również układu rymów
patrz zwrotka pierwsza i zwrotka druga
Pozdrawiam kredens

Opublikowano
Przygoda dźwiedzia i nie-jeża

dźwiedź i nie-jeż po kryjomu
zabawili się w znaczenia
i nie mówiąc nic nikomu
chcieli poznać jak się zmienia

w przestawieniach skojarzenie,
kropka, kreska, myślnik w słowie,
czy się jeż w niedźwiedzia zmieni,
a tamten z kolcem na głowie?

w jeżo-zwierzu nie ma dźwiedzi,
z dźwiedziem nie-jeż nic wspólnego,
na swym miejscu nadal siedzą -
"ż" i "dź" już znasz, kolego.

:))

Lubię Twoje wierszyki dla dzieci, Sylwestrze (i nie tylko!) - choć z Jeżowiska również dorośli mogą sporo dla siebie wyczytać :)
A mój wierszyk powyżej to, powiedzmy, poznawanie literek.

Pozdrawiam serdecznie!
in-h.
Opublikowano

Dla mnie, jednym z czynników świadczących o tym, czy wiersz mi się podoba, jest ogólne odczucie po przeczytaniu. Czytałam Twoje 'jeże'
z uśmiechem i dużą frajdą. Zaskoczylo mnie to, że w pewnym momencie się skończyły. Szkoda!
Jak widać, wiersze nie tylko dla dzieci, choć uważam, że i dzieciom by się spodobały!
Przesyłam uśmiech
- baba

Opublikowano

Bardzo mi się podobały Twe jeżowe przygody. Wesołe, lekkie, pomysłowe, aż chce się do nich wracać. Pokażę znajomym dzieciom, na pewno im się spodoba...

Ciepło pozdrawiam, do poczytania:)

Opublikowano

Sylwestrze,
Twoje wierszyki dla dzieci są sympatyczne i pouczające, jak to wierszyki dla dzieci.
Jedna uwaga...wydaje mi się, że powstawiałeś za dużo przecinków w nieodpowiednich miejscach i masz jeden błąd ...nie udane....(ale to małe przeoczenie pewnie)
Miło się czytało!

Pozdrawiam serdecznie
Lilka

Opublikowano

Kolczasto i zabawnie się zrobiło, uśmiało mi się , i to chodzi ,wniosłes zabawny nastrój dzieciom i doroslym , zapadną w pamięci ,zabieram do ulubionych!
Pozdrawiam!
Wyszły sobie jeże
na powietrze świeże.
Jeden mówi "Wiosna!"
A drugi "Nie wierzę."
Jeż na jeża fuknął,
jeżowym zwyczajem.
"Wiesz ty chociaż po czym
wiosnę się poznaje?"
"Wiem. Po blasku słońca,
po zapachu ziemi,
no i po tym, że na spacer
znów sobie idziemy".
/Danuta Gellnerowa/

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


błąd rzeczywiście był. poprawiłem. co do przecinków, to wydaje mi się, że z nimi jest tak, że zasadniczo wiadomo gdzie je trzeba stawiać, a nie do końca jest pewne gdzie nie, ale rozumiem Twoją uwagę, bo niektóre miejsca też wydają mi się za bardzo poprzecinane :). jeśli jakimś cudem uda mi się znaleźć wydawcę, to o przecinki nie będę się spierał. chociaż, z drugiej strony, mam świadomość, że żeby takiego znaleźć, to tekst powinien być bezbłędny, a jak widzisz, wpadki mi się zdarzają.
dziękuję za czytanie i również serdecznie pozdrawiam :)
Opublikowano

A ja oczom nie wierzę
że te maleńkie jeże
znalazły tyle miejsca
dla siebie w komputerze

Świetnie Sylwestrze! podziwiam Twoją wyobraźnię za tyle pomysłów na wierszyki o jeżach.
To ciekawe, że mogą skorzystać z nich również dorośli.
Z całego serca życzę Ci, żeby ziściły się Twoje marzenia o ich wydaniu i rozpowszechnieniu wśród dzieci.
Pozdrawiam:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2Bardzo wzruszający tekst. Masz niesamowitą wrażliwość i umiejętność łączenia ludzkich, pojedynczych losów z wielkimi wydarzeniami. Wiersz z pięknymi metaforami - to również symbol niezrealizowanych marzeń i nadziei. Przerwane młode życia - Basi i Krzysztofa Kamila wzruszyła mnie do łez. Tak delikatnie przywołujesz tragiczną historię Kolumbów. Właśnie takie słowa najbardziej tworzą pamieć zbiorową narodu. 
    • bawię się AI, wersja klasyczna tego tekstu z chata gpt brzmi:    Gdy życie było szorstkie, twarde, i niosło ciężar dni nieżartych, dziś pragnę tylko iść w jedwabiu, bez blizn, bez chłodu, bez rozkazu.   Jedwabne myśli snuć w poranki, wstążkami wiązać włos i wianki, nieść w sobie lekkość, jak motyle, co znów zaplatają mi chwile.   Mów do mnie czule, szeptem błogim, jak słońce – miękkim i łagodnym. Niech promień spływa po mej duszy, co w cieniu stała, w milczeniu, w suszy.   Wystaw mnie, świecie, wprost na słońce, niech wiatr otuli mnie – gorący. Weź mnie na ręce – jak swe dziecię, chcę znów pokochać życia kwiecie.   I wersja eksperymentalna:    szorstkość   (już była zbyt wiele)   teraz:   jedwab.   chodzę miękko myślę wstążką rozpuszczam włosy   i idę   lekko   mów   nie krzycz nie twardo nie jak beton,   lecz jak   słońce przez firankę   rozświetl mnie   (od środka)   wystaw mnie – nie na próbę   na słońce   rozpuść mnie   w tym ciepłym wietrze   przytul, świecie jak się tuli   coś delikatnego   jeszcze nie całkiem gotowego   do życia   ale już chcącego   żyć.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - miło że fajny - dziękuje -                                                                 Pzdr.serdecznie.
    • Roman Lipiec ps. Adam   "By nikt nie zapomniał, po co to zrobiliśmy"          
    • Bo tej krwi żal...*             Powstanie Warszawskie było potworną zbrodnią, a jego wybuch: bezsensownym - marnowaniem polskiej krwi i co roku przypominam własny tekst z - "Myśli Polskiej" - ze zmienioną datą rocznicy - robię to również teraz, aby nie wchodzić w jałową dyskusję...             Mija osiemdziesiątą pierwsza rocznica powstania w Warszawie - to jeden z najbardziej tragicznych rozdziałów naszej - historii polskiej - na bezsensowną śmierć, kalectwo i obłęd - poszło wtedy czterdzieści tysięcy żołnierzy - w tym najbardziej ofiarni i najlepiej wykształceni - młodzi Polacy i zginęło dwieście tysięcy naszych rodaków, a stolicę zmieniono w kupę trupów, zgliszczy i gruzów.             I przepadły skarby kultury narodowej - zabytki, infrastruktura, przemysł, księgozbiory i archiwa, otóż to: powstanie lepiej spełniło polityczne cele - Adolfa Hitlera.**             Z punktu widzenia historycznego jest ono błogosławieństwem, że Polacy to robią - po sześciu tygodniach wyjdziemy z tego, a po tym Warszawa - stolica - głowa i inteligencja byłego już - siedemnastomilionowego Narodu Polaków będzie zniszczona - Narodu Polskiego, który od siedemset lat blokuje nam Wschód i od czasu pierwszej - Bitwy pod Tannenbergiem - leży nam na przeszkodzie i wówczas: historycznie - polski problem nie będzie już wielkim problemem dla naszych dzieci i dla tych wszystkich - co po nas przyjdą, ba, nawet już dla nas - ten polski problem...             I tak właśnie: radośnie - meldował Adolfowi Hitlerowi - Heinrich Himmler.***             Po 63 dniach walk Warszawa padła. Zamiast jakiejkolwiek analizy, zadumy i wyciągania wniosków znów będzie patriotyczne bicie piany. Gdzie są ci wszyscy fetujący 1 sierpnia rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, 3 października w rocznicę kapitulacji? Jaki był polityczny i militarny sens tego Powstania? Jaki był jego cel i czy mogło ono cokolwiek Polsce dać? Przy uroczystych obchodach jego tragicznej rocznicy znów powtarza się jałowe pretensje do Stalina i twierdzenie, że nastroje były już tak rewolucyjne, iż nie dało się tego wyhamować i rozkaz do powstania musiał paść. Ale czyż aż tak trudno było ówczesnym analitykom przewidzieć jak może się zachować i jak zachowa się Stalin? Dokładnie wiedzieli jaka jest optyka ZSRR i co jest celem nadrzędnym. Słyszę wspominki że liczyliśmy na większą pomoc Anglików. Naprawdę? Dlaczego nie wyciągnięto wniosków z wiarołomnej postawy aliantów w 1939 roku, tylko znów naiwnie postawiono wszystko na jedną kartę? Czy w ogóle coś robiono, aby gorące serca i głowy studzić i wlewać do nich więcej rozsądku? Gdzie była wtedy praca polityczna ówczesnego kierownictwa i dowództwa? Ile był wart „rząd londyński”? Nie sprawdziły się ówczesne elity. Umiały tylko ulec romantycznemu nastrojowi ulicy. Odpowiedzi na te pytania dostarcza zresztą i dzisiejszy stan świadomości Polaków, który wciąż jest w ogólnym zarysie do tamtego podobny. Tamte elity mają kontynuatorów na dzisiejszej scenie politycznej. Obowiązuje od wielu lat schemat irracjonalnej nienawiści do wszystkiego, co ze Wschodu, i wciąż ta sama naiwna wiara w automatyczną pomoc z Zachodu. Wciąż to samo kretyńskie przekonanie, że tam wymusimy jakąś wdzięczność, albo że mamy tam obowiązek przynależenia. Idiotyczne są deklaracje polityków, że tym powstaniem coś udowodniliśmy światu i sobie. Skandaliczne są wypowiedzi mówiące o tym, że dzięki powstaniu być może uniknęliśmy losu którejś z republik ZSRR. Zapomnieli ówcześni przywódcy i dzisiejsi nie pamiętają przestrogi Romana Dmowskiego: „Bytu Polski ryzykować, jej przyszłości przegrywać nie wolno ani jednostce, ani organizacji jakiejkolwiek, ani nawet całemu pokoleniu. Bo Polska nie jest własnością tego czy innego Polaka, tego czy innego obozu, ani nawet pokolenia”. Powstanie Warszawskie na długo pogrążyło nas jako naród w kadrowej i moralnej niemocy. Henryk Sienkiewicz pisał że „krwi nie żal, byleby na marne nie szła”. Ale tej krwi żal. Żal, bo przelana na daremnie w imię romantycznych bzdur wciskanych młodym ludziom przez nieodpowiedzialnych polityków. Nie wystarczy znicz i pamięć – tę ranę trzeba rozdrapać i wyciągać wnioski. Czasem trzeba umierać za ojczyznę, ale ważniejsze by mądrze dla niej żyć. I aby więcej nie powtarzać tych niewybaczalnych błędów trzeba promować trzeźwy patriotyzm i uczciwe myślenie o polityce. Chwała dzielnym Powstańcom – tym z AK, AL, BCh, NOW i NSZ. Hańba sprawcom tragedii. Na koniec trzy opinie o powstaniu w Warszawie: Paweł Jasienica (1909-1970) miał rację „Powstanie Warszawskie było skierowane militarnie przeciwko Niemcom, politycznie przeciwko Rosjanom a faktycznie przeciwko samym Polakom”. Prof. Wiesław Chrzanowski (1923-2012) pisał – „Wywołanie Powstania jest karygodną zbrodnią, za którą ponoszą odpowiedzialność pewne polskie ośrodki. Tak te wypadki ocenia polskie społeczeństwo, tak wyglądają one w rzeczywistości. Winni muszą ponieść odpowiedzialność”. Prof. Jan Ciechanowski (1930-2016) stwierdził: „Powstanie zakończyło się straszliwą klęską, katastrofą i ruiną, która nie dotknęła żadnej innej stolicy w Europie od czasu najazdu Hunów na Rzym. 200 tysięcy ludzi zginęło, 500 tys. wygnano i skazano na poniewierkę. Miasto zrównano z ziemią. To największy błąd popełniony przez dowództwo AK.”   Źródło: Myśl Polska  Autor: Łukasz Jastrzębski   *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian    **to austriacki malarz żydowskiego pochodzenia    ***to Niemiec - notoryczny narkoman i umarł z przedawkowania morfiny 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...