nieświadomość

[dytko]

Wypłowiałem
szare ściany wgryzły się w uśmiech
poczerniały dłonie
trzymające korpus
na łańcuchach stalowych.

Posiniały na biało
nogi zgięte w pół
wtłoczone w piersi
wklęsłych ramion
otulone szarokołtuniastym
kłębem włosów
porozrzucanych po dwunożnych
krzesłach rozrywanych
kratookiennym światłem
księżyca cieniem - dnia nocnego

Czarne dziury
rwały oczodoły
w głąb przestrzennej głowy
owiniętej bandażem - krwią splamionym
obejmującym zwiędnięte uszy
przysłonięte jękami ciszy
wyrwanej z krzyku płonącej podłogi
pochylonej wiatrem
przykutych łańcuchokamiennym
zwojem schodów
pnących się do sufitowej otchłani
tam zamarła świadomość.

[pan_ktotam]

"...obejmującym zwiędnięte uszy
przysłonięte jękami ciszy
wyrwanej z krzyku płonącej podłogi..."

taki trochę zakręcony fragment - ale tylko jak czytałem pierwszy raz...

całość podoba mi się...

pozdrawiam...

[Emilia Zone]

wiersz ciekawy i nie..
mylny taki :)
za dużo jak dla mnie zawiłości i długich wyrazów.. wytrącają z czytania
"owiniętej
obejmującym
przysłonięte
wyrwanej
pochylonej
przykutych
pnących "
nie uważasz że za dużo tych epitetów??
przesyciłeś utwór..

sorka
pozdrawiam
Emilka

[dytko]

w zasadzie tak to mialo byc... zeby wiersz przez gardlo nieprzechodzil, utknal w przelyku, zeby byl ciezki jak olowiane chmury, zeby postrzepil dobry smak, odczucie klarowne, wrazenie pastelowe...

dziekuje za komentarze

pozdrawiam

dytko

[pan_ktotam]

jeśli tak miało być to się udało. :)