cv / w fazie tworzenia

[adolf]

Patrz, w konfesjonale chłodnej nocy łąka
Ze swoich kwiatów się spowiada
Daj jej rozgrzeszenie bieli księżycowa
Wybacz ubarwianie, wszystkie kłamstwa.

W łodygach z mrozu pochylonych klęczy
W brązowych palcach ziarenka przesuwa
Za sto zdrowasiek znowu będzie sobą
Ta mitomanka kamiennego świata

W ciągłym afekcie barw; rozdzierana jest między
czarną ciszą nocy, białą ciszą śmierci.
a swą mową ciała powabnie, swobodnie
podszywa się pod to, co jest w Tobie najlżejsze
Rozkochuje powoli, aż uwierzysz ,nagle
To wszystko znika ,

wpadłeś w sidła toksycznej pułapki
W brązowy dół wielkości ciebie.
by poznać prawdę: Wilgoć, chłód, robaki

[Amica]

patrz, w konfesjonale chłodnej nocy łąka
spowiada się ze swoich kwiatów
daj jej rozgrzeszenie bieli księżycowa
wybacz ubarwianie, wszystkie kłamstwa

klęczy w pochylonych z mrozu łodygach
w brązowych palcach przesuwa ziarenka
za sto zdrowasiek znowu będzie sobą
ta mitomanka kamiennego świata

w ciągłym afekcie barw; rozdzierana jest swobodnie
między czarną ciszą nocy, białą ciszą śmierci
a swoją mową ciała powabnie
podszywa się pod to, co jest w tobie najlżejsze
rozkochuje powoli, aż uwierzysz
nagle to wszystko znika

wpadłeś w sidła toksycznej pułapki
w brązowy dół wielkości ciebie
by poznać prawdę: wilgoć, chłód, robaki



Trudno przebrnąć przez treść w podanej formie. Dla mnie przystępniej z zasugerowanymi zmianami, trochę też interpunkcyjnie poczyściłam, ale to tylko propozycja (proszę wybaczyć śmiałą ingerencję).

Coś przyciąga, pomimo, że ciężki w odbiorze - choć może tylko dla mnie.

pozdrawiam,
A.