Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Istotnie... przeto nawoływanie niedaremne. Zapytałaś zda się nieretorycznie: "Jak wiersz się ma do sumienia, np.:....rządzących tym światem, pełnym obłudy, fałszu, przemocy?"

Celowo zapis strofy nie pomija nikogo, w szczególności rządzących światem, ale czy do nich trafi - w pierwszym rzędzie czy po prostu dotrze. Jeślibyś spojrzała Sabino w treść Psalmu 2, do stwierdzisz, że ów wiersz istniejący od kilkunastu stuleci winien nie tylko być znany, ale także winien przemówić do niemiłosiernych sędziów i innych osób sprawujących władzę...

W końcu jednak miłosierdzie zatryumfuje nad sądem w tym sensie, że gdy przyjdzie pora, by dana osoba sama za siebie zdała sprawę Bogu, On weźmie pod uwagę jej postępowanie i gdy była rzeczywiście miłosierna oraz wierząca w okup złożony przez Jezusa Chrystusa, to w takim przypadku On jej przebaczy - spójrz proszę na natchniony przez Niego tekst utrwalony w Rzymian 14:12. Dla uwypuklenia tej okoliczności nadmienię, że jeden z powodów okazania Dawidowi miłosierdzia w związku z grzechem popełnionym wraz z Batszebą, była okoliczność, iż on sam był człowiekiem miłosiernym (1 Samuela 24:4-7). Z kolei "nad tym, kto nie okazuje miłosierdzia, odbędzie się sąd bez miłosierdzia" - zapisał Jakub w 2 rozdziale i 13 wersecie. Zamiennie "niemiłosierni" zostali wymieni razem z osobami, które w oczach Boga "zasługują na śmierć", a to w liście do Rzymian 1:31, 32. Z kontekstu zacytowanego wersetu, stwierdzającego, że niemiłosierni nie zaznają miłosierdzia (Jakuba 2:13) wynika, że Jakub rozwijał wcześniejszy wątek dotyczący religii prawdziwej, której wyznawcy mają m.in. przejawiać miłosierdzie przez troszczyć się o będących w potrzebie, a unikać wyróżniania bogatych i dyskryminowania ubogich - Jak 1:27; 2:1-9. Potem Jakub kontynuując tę myśl, wspomniał o dbaniu o takich, którzy "są nadzy i nie mają dość pokarmu na dany dzień” - Jak 2:14-17. Słowa te zgadzają się więc z wypowiedzią Jezusa, iż miłosierdzia dostąpią miłosierni - Mt 5:7; Mt 6:12; 18:32-35. Kiedy ludzie przejawiający miłosierdzie (okazujący litość lub współczucie i pomagający potrzebującym), staną przed sądem Boga, On potraktuje ich tak samo, dzięki czemu ich miłosierdzie odniesie tryumf nad ewentualnym nieprzychylnym wyrokiem. cbdu :)

Opublikowano

Szanowna Wiesławo Jadwigo... Pewnie masz słuszność w odniesieniu do ars poetica jaką uznajesz w ślad za swoimi nauczycielami (autorytetami). Mnie ujmuje ars stosowana przez biblijnych pisarzy nie tylko księgi Psalmów, ale też księg: Lamentacji, Hioba i wielu innych. Warto poznać biblijne środki służące do inkrustacji prawd w ludzką mowę w estetyczny sposób... Proszę, zważ też, że nie istnieje PN normalizująca poetykę. Ale oczywiście możesz obstawać przy swoich ocenach i preferencjach... w każdym przypadku. Mnie tez nie podchodzi wiele utworów nie tylko na tym forum, ale też wielu klasyków... Każdy ma prawo do własnego smaku i upodobań. Życzę ci duuużo satysfakcji z tworzenia piękna w pięknym życiu które niechaj będzie jak poezja... ...twoja poezja :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc Ten wiersz ma w sobie prawdę o absurdzie wojny, o tym jak wielkie decyzje podejmują "najmądrzejsi" gdzieś "tam, daleko", a "my - tu, blisko" giniemy za rów melioracyjny. Za coś, co brzmi tak przyziemnie, tak mało, tak nieważnie w porównaniu z życiem. Uderza mnie ta czasowość: "od roku, od zawsze, od kwadransa" - jakby czas w wojnie przestał mieć znaczenie, bo każda chwilka trwania jest wiecznością, a wieczność może się skończyć za moment. "Nasz ból to rozumie" - to jest straszne w swojej prostocie. Ból jako jedyna pewność, jedyna rzecz, która rozumie, że coś musi trwać. I te mogiły pełne przyjaciół bez imion - to jest obraz, który zostaje. Tak umiera się na wojnie: anonimowo, masowo, bez czasu nawet na poznanie się. Najbardziej przejmujące jest to pytanie: "po co tu było trwać, skoro rów nasz oddany i groby też". To pytanie, na które nie ma odpowiedzi. I to "odchodzimy nieustannie - za siebie, co najmniej do czyśćca" - jakby nawet śmierć nie była odkupieniem, tylko następnym etapem tego samego trwania. To wiersz o wojnie, ale nie patetyczny. Napisany z perspektywy kogoś, kto wie, że to wszystko jest bez sensu, ale i tak musi trwać.  
    • @Berenika97   różę trzymałbym w zębach :)
    • @Migrena Stworzyłeś znowu coś niezwykłego – tekst, który oddycha melancholią, ale nie jest przytłaczający. Przeciwnie – ma w sobie dziwną, gorzką mądrość. Pewne obrazy bardzo mnie poruszyły: "Liście spadają nie dlatego, że wiatr, ale że już nie mają komu świecić" – to zdanie ma w sobie taką delikatną prawdę o tym, jak wiele rzeczy kończy się nie przez zewnętrzną siłę, ale przez wewnętrzne wyczerpanie sensu, "Ziemia oddycha przez wosk" – metafora cmentarza jako żywego organizmu pamięci jest przepiękna i niepokojąca zarazem. A to zakończenie – "wszystko, co kochamy, musi najpierw zardzewieć w świetle, żeby błyszczeć w pamięci" – to jest sedno jesieni jako stanu duszy, nie tylko pory roku. Gęstość metafor tworzy atmosferę przesycenia, jakby jesień faktycznie była zbyt bogata w znaczenia. To piękny wiersz!  
    • @Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! 
    • @Migrena

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ciekawa jestem, jak byś w tańcu poradził sobie z różą? :)))) Pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...