Stąpając po profanum

[Bronisław Jaśmin]

na życie jeszcze nie mam czasu
w szczególności gdy w mieście deszcz wszystko przedrzeźnia
nie pamiętam jak może już smakować trawa
bo pewnie też i usta ostro zesztywniały
przystępujące w świętość nietykalnych knajp
w błogosławieństwa które gdy mierzą się z prawdą
stają się pozorne

wstępuję w deszcz - odważniej
krok po kroku
stanowczo pchając w nogach naprzód
Apokalipsę na miejsce
gdzie wszystkie drogi prowadzą do siebie

do snu się rozbierzemy
a Apokalipsa rozepnie lok i niebo skrępuję o zmroku
to będzie plac o którym jeszcze nikt nie słyszał
w którym chmury za trąby zagrają smak wiśni
a po palcach pot spłynie
parsknie na trawniku