Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

            Burzany

 

Nie potrzeba siniejącego nieba. Kiedy

oddechy z zaspanych pokoi podtrzymują

zbrojenie sufitu, wystarczy byle powód,

żeby spokój zamienić w nawałnicę.

Pies ujada o wyjście, tuż obok kroki

do ciepła zamkniętego w kubku kawy.

Pogięta tubka pasty fuknęła śniegiem,
w lustrze te same spojrzenia, skargi

wyplute arytmią ułożyły za plecami

wymięte kolaże. W dłoniach drżenie,

 

pokorne zsypywanie obietnic do jednej
klepsydry, może wiosną wypuszczą pąki.

 

 

 

 marzec, 2012

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

dobry wiersz. nie potrzeba wstawiać stopków tak napisane, że uważny odbiorca widzi gdzie są, a za każdym razem mogą być o nieco gdzie indziej. prawda, że byle powód i wśród zaspanych wywoła nawałnicę.
pozdr.

Opublikowano

Możliwości interpretacji nie zachwiałaby interpunkcja, a zmusiła do płynności czytania
Piękny wiersz i sądzę , że dla głośnego czytania, dla dykcji warto było by dodać w przedostatniej samogłosek,
na przykład
drżeniem zsypywane obietnice do jednej.
Przepraszam to tylko propozycja, bo wiersz który zabieram i plusuję. Pozdrawiam

Opublikowano

wiersz o...wewnętrznym zamknięciu na to, co obok, wyczulenie na bodźce zewnętrzne, drażliwość z byle powodu i bierne oczekiwanie z cieniem nadziei:

"zsypywanie obietnic do
jednej
klepsydry może wiosną wypuszczą
pąki"

Natko, Twój wiersz sprawił, że wczuwam się głębiej... aż do własnych przeżyć, więc bez wahania plusuję.

Cieplutko pozdrawiam :))
Krysia

Opublikowano

Nie wiem, czy słusznie, ale wyczuwam w wierszu jakąś nerwowość i strach, zwłaszcza w skardze i arytmii, no i w oczekiwaniu na nawałnicę z byle powodu. Klimat jest w każdym razie.
Serdeczności. :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ano trwoży. Czarku, wiesz, że przed wrzuceniem zamiast.. kroki.. była gonitwa, ale ponieważ
w całości jest już wustarczająco "burzowo", wstawiłam kroki dla delikatnego uspokojenia
tych dwojga, więc niepwewnam, czy wyostrzać. Cieszą mnie Twoje słowa, że jest dobrze.
Dziękuję za zatrzymanie w "Burzanach".
Pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Magdaleno, dostrzegłaś głębiej zapadające emocje i to jest dla mnie najważniejsze.!
Fajnie, że lubisz takie klimaty, ja dziękuję Ci za pozostawione słowa.
Pozdrawiam... :)
Opublikowano

Ogólnie fajnie ale miejscami jakby za dużo treści. np. pierwszą czytam tak:


"nie potrzeba nieba kiedy oddechy podtrzymują
zbrojenie sufitu wystarczy byle powód
żeby spokój zamienić w nawałnicę"

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


w tym tekście brakowało mi "stopów", więc pozwoliłem sobie je wstawić;)
tak bardziej tekst się do mnie przykleja
pozdrawiam
r
Rafał, brakowało Ci "stopów", więc już je masz. Od dawna nie stosuję interpunkcji, którą kiedyś mi zarzucano -
czasem jakiś myślnik dla oddzielenia wątku. Staram się tak zapisywać słowa, żeby czytelnik miał pewne pole manewru.
Wg mnie, można ułożyć wersy tak, że wiersz jest czytelny bez "wspomagaczy"(wybacz określenie)
Ale jeśli ten, z kropkami, bardziej się przykleił, to chyba nie było źle... ;)
Dziękuję za ślad. Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla samego psaudonimu mam ochotę przygotować cappuccino. To żarcik... :)
Miło czytać te słowa, że wiersz czytelny, że treść sama "mówi", gdzie przystanąć
i wcale niekoniecznie w tym samym miejscu. Dziękuję.
Pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Magdo, burzany to bujne zarośla, w których dużo chwastów, ale dość wdzięczne dla oka, zatem peonia - piwonia,
raczej do nich nie pasuje. Ja cieszę się wszystkim, co zielone, a Twoje słowa tak ciepłe i na zielonym tle, uśmiecham się
do nich i bardzo dziękuję.!
Pozdrawiam... :)*
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pięknie odczytałeś grę słów, zamkniętą też w tytule. W codziennościach aż nadto chwastów, jedno co może koić, to odcienie zieleni,
ale to może nie wystarczyć. Wiosna wielu ludziom kojarzy się z wyczekiwaniem i niekoniecznie tej pory roku, ale przemiany,
odnowy... ogólnie. I to chyba powinno wystarczyć, jako domknięcie Twojego komentarza, za który dziękuję.
Pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nareszcie zgoda na ekshumacje... Choć czasu upłynęło tak wiele... Bolały wspomnienia w cichy szloch przyobleczone, Padało nocami tysiące łez…   Zgoda niepełna... częściowa... Wciąż więzną w gardle niewykrzyczane słowa... O bólu który w kresowych rodzinach, Tlił się przez kolejne pokolenia...   A przecież każdy człowiek, Zasługuje na godny pochówek, By migocący znicza płomień, Cichym dla niego był hołdem,   By kamienny nagrobek, Wiernie pamięci o nim strzegł, Imię i nazwisko na nim wyryte, Milczącym pozostało świadectwem…   Nareszcie godny pogrzeb… Polaków zgładzonych przed laty okrutnie, Przez w ludzkich skórach kryjące się bestie, Pogardą i nienawiścią nocami upojone…   Tamtej strasznej nocy w Puźnikach, Ciągnąca się noc całą mordów orgia, Dziesiątki bezbronnych ofiar przyniosła, Zebrała śmierć okrutne swe żniwa.   Bohaterska polskiej samoobrony postawa, Chaotyczna desperacka wymiana ognia, Niewiele pomogła i na niewiele się zdała, Gdy z kilku stron zmasowany nastąpił atak.   Spod bezlitosnych siekier ciosów Banderowskich zwyrodnialców i okrutników, Do uciekających z karabinów strzałów, Pozostał tylko wypełniony zwłokami rów…   Po tak długim czasie, Nikczemnego tłumienia prawdy bolesnej, Przyodziewania jej w kłamstwa łachmany podłe, Tuszowania przez propagandę,   Dziesiątki lat zwodzenia, Kluczenia w międzynarodowych relacjach, Podłych prób o ludobójstwie prawdy ukrywania Oddalały żądanych ekshumacji czas…   By w cieniu kolejnej wojny, Niechętnie padły wymuszone zgody, By pozwolono pomordowanych uczcić, Na polskich kresach w obrządku katolickim,   By z ust polskich księży, W cieniu tamtych zbrodni straszliwych, Padły słowa o Życiu Wiecznym, By złożono trumny do poświęconej ziemi…   Choć niewysłowionych cierpień ogrom, Milionów Polaków na kresach dotknął, Czapkując radosnym z dzieciństwa chwilom, Otulili czule swe wspomnienia pamięcią.   I gdy snem znużone przymkną się powieki, Wspomnieniami w blasku księżyca otuleni, Pielgrzymują nocami do sanktuariów kresowych, Starzy zza Buga przesiedleńcy.   A gdy niejednej księżycowej nocy, Starzy siwowłosy kresowiacy, Modlą się za swych przodków i bliskich, My także za nich się pomódlmy…   Za pomordowanych w Puźnikach, Za zgładzonych we wszystkich częściach Wołynia, Niech popłynie i nasza cicha modlitwa, Przyobleczona w piękne polskiego języka słowa…   - Wiersz poświęcony pamięci Polaków pomordowanych w Puźnikach w nocy z 12 na 13 lutego 1945 roku przez sotnie z kurenia Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) Petra Chamczuka „Bystrego”.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Jar na głaz; a tu ile może jeżom Eliuta - załga raj.  
    • Mat Ina - żet, ale że ty zbiorom, i moro bzy - też Ela, też Ani tam.    
    • Gór udar; rad ucięto w kwotę, i cuda - radu róg.  
    • @Migrena Najserdeczniej Dziękuję!... Z całego serca!... Pozdrawiam!   @violetta I słusznie!... Pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...