Wiosna

[Lourds Nowak]

Liść wiosenny jaskrawą zielonością
wysmukla koronę przyszłej obfitości,
słońce promienieje plamkami złota,
płyn w żyłach nabiera żywotności.

Przywykliśmy do siebie przyjacielsko,
nie wytykamy błędów, tylko lepsze.
Mamy więcej, niż inni, bo dobro,
co krzepi mnie i ciebie codziennością.

I tylko żal na dnie,
że coś straciliśmy.
Można by więcej,
z tamtym dreszczem.

Gdzie ta magia, co z początku
sprawiała, ze byliśmy pełnią?
Gdzie absolut, był w nas,
roztaczał się na zewnątrz?

A teraz tkwimy w przyjaźni,
istotne obchodząc w milczeniu,
to co stłamszone, zastałe,
rozmywa się w podzieleniu.

Czy rzeźbiąc w kawałku drewna
myślisz też o tej głębi,
którą mieliśmy, nie mamy,
co chyłkiem odeszła, jak pewnik?

O tym, jak cię pieściłem,
o sercu całym w ogniu,
o płomieniach rozkoszy,
o naszym istotnym dobru?

To opiewali przez wieki,
co wiele par postradało.
Ty i ja, nasza miłość,
czy to mieliśmy, było?

[asher]

Pani Lourds, ja moge Pani przepuscić ten tomik przez firmę. Nie ma sprawy. Ale nic więcej nie mogę ani nie umiem. Mogę zamówić druk, rozliczyć się z tego i tyle. Na składaniu się nie znam i klisz Pani nie zrobię. Zachęcam, by nie rezygnować, bo pomysł nie jest zły. Byle do końca roku to zrobić, bo potem wyjeżdzam na stypendium do Danii i firmę zawieszam. Proszę nawet, by Pani zainwestowała w swój pomysł, bo to rzadka i hojna oferta dla poetów.