na śmierć poety

[herad]

kiedy poeta umiera
czyni to zawsze w niestosownej porze
w pół wiersza w pół słowa
w półśnie odchodzi
niepogodzony

wtedy biegnie przez świat
elektryczna iskra
każe odmieniać przebudzonym
przez wszystkie przypadki życiowe
jego nazwisko powtarzać strofy
dawno zapomniane

kiedy umiera poeta
w to miejsce rodzi się nowy
zarodki metafor drżą o poranku
jak krople rosy na pajęczynie
z nich kiedyś uzbiera się rzeka

[WiJa]

I da Bóg, że ta rzeka wyleje, bo co to za rzeka, co to za poezja, jeśli będzie zamknięta (usiodłana bądź usiedlona), tyle w korycie, co w pewnych ramach. Pozdrawiam

[adam hoff]

kiedy poeta umiera

wtedy biegnie przez świat
elektryczna iskra
każe odmieniać przebudzonym
przez wszystkie przypadki życiowe
jego nazwisko powtarzać strofy
dawno zapomniane

Spora przesada...
Kiedy umiera poeta niedoświetlony Noblem, zazwyczaj tylko błyska niemrawo, w jakimś przykurzonym kącie, a przebudzeni, to przyjaciele i znajomi królika...

[Mirosław_Niewierszyn]

Moim zdaniem, poeta umiera gdy ludzie przestają czytać jego wiersze. Mało ważne czy w tym momencie jeszcze żyje, czy już nie.