Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Smutek,pustka,miłość

Ikar z powpiołów
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Ikar z powpiołów

Ikar z powpiołów

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Smutek-samotna dusza na świata strzępie.
Na ziemi zachwyca, swym dziwnym ogromem.
Podążając po ziemi ze swym rodzeństwem,
szuka miejsca, które by mógł nazwać domem.

Pustka-siostra smutku,zrodzonych w noc bezchmurną.
Jej przybycie zwiastuje dotkliwy chłód.
Słońce zachodzi za chmury, cisza wszędzie zapada,
woda zamienia się w lód.

Ta trzecia i najważniejsza jest miłość-choć siostra ich najmłodsza,
to dostarcza radość i życie budzi wszelkie.
Lecz gdy miłość się nagle straci,
pustka i smutek pozostają wielkie.

Żyć umieć trzeba z każdym z rodzeństwa,
bo życie bez nich jest niczym.
Trwając bez smutku,pustki,miłości.
Jedynie pustą skorupą byłbym.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jacek_Suchowicz
      ***

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      jak chcę widzieć oczy piwne no to spojrzę do lusterka ja uwielbiam błękit w oczach zieleń kocią czerń niewielką   sił nikomu nie brakuje w czasie figli z jakąś kotką satysfakcję mas niemałą "już dość proszęęę' słyszy słodko :)))
    • Migrena
      Cisza

      Przez Migrena · Opublikowano

      Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • Roma
      a niech mnie

      Przez Roma · Opublikowano

      @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
    • Dagna
      kilka słów

      Przez Dagna · Opublikowano

      @Gosława ładnie, wzruszająco. Twoje puenty jednak nie raz osłabiają tekst, tutaj tak dla mnie jest, pozdr.
    • FaLcorN
      ***

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Czy zamruczy?   Zamiast gapić się w czerń kliszy, spójrz jak lubisz w piwne oczy. By zabrakło sił wśród nocy, gdy obejmie i zamroczy.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...