Kobieta dworcowa

[Bronisław Jaśmin]

Czekała na dworcu jakby nie na pociąg, z policzków
wychodziły jej gwiazdy, czekała na gwiazdę, która szybciej
pomaga przemieszczać się w czasie, czas to obrona konieczna,
ostateczne głoski, którymi się zamyka światło i księżyce.

Ekskortuje mnie trawa, z profilu zagłaskiwana przez wiatr i zielono.
Katedry buduję w żebrach, a przestrzeń jest wielorybem,
który nie potrafi nawet się zanurzyć, nie mówiąc o głębiej.
Dno do prawdy jest domem lub naręczem kwiatów, flakonikiem na bajki,
podkładką na światłość. Po deszczu spływa moje imię do kanałów.

Wreszcie chrząknęła, usiadła na ławce, zwiedziła krainę w papierosie,
powracała z dymu, po nocy zmartwychwstają lufki i butelki,
a kobieta dworcowa ma czekać na pociąg. Wśród niej wyćwiczone powietrze
ma muskulaturę, a cisza jest szersza od całej przeszłości. Z zegarka obserwuje
wszystko czas, z niedźwiedziej jaskini te futrzane monstrum na wskazówkach.