Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

przyszła baba do doktora
i tak mówi:
jestem chora

doktor na to:
babo chora
niech koperta będzie spora

bo uważa, że to wiecie
zdrowie jest najdroższe w świecie

Opublikowano

dzisiaj baba u doktora
co to znowu pani chora
głośniej prosze bo nie słyszę
pani mówi że ma chcicę

tu eskulap się nabzdyczył
wstał zza biurka no i krzyczy
ja to nie mam kompetencji
pani musi do agencji

rozryczała się babina
bo to przecież nie jej wina
lekarz już się uspokoił
wyjął z biurka flaszkę coli

teraz chyba was zaskoczę
chwycił pióro no i bloczek
coś pomruczał sobie jeszcze
i bazgroli na recepcie

przed zaśnięciem zimna cola
oraz dawka bromu spora
tu u baby łzy na twarzy
sok z żurawin mi się marzy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




babo chora ty na chcicę
tej choroby ja nie widzę
chyba płacić chcesz w naturze
lecz wyzwanie jest zbyt duże

dla mnie ważna tylko kasa
wolę z żoną być na wczasach
nie chcę baby co choć chora
zbałamucić chce doktora

Dziekuję Jacku, że zajrzałeś, miło mi.
Pozdrawiam serdecznie:)))

Opublikowano

babo, babo zdrowiej szybko
jadaj tylko ryżyk z rybką
nie pal, nie pij, nie używaj
wtedy długo będziesz żywa

a doktorów wszelkiej maści
by się chronić od zapaści
omiń zawsze łukiem szerszym
będziesz żyła w stresie mniejszym

Pozdrawiam z usmiechem
Lilka






Opublikowano

przyszła baba bez koperty
i dylemat miała wielki
jak zapłacić doktorowi
i nie stracić przy tym...głowy

doktor prosi za kotarę
baba ufa mu na wiarę
brak mamony tutaj dźwignią
a zapłatą - to libido.

samo życie. taka, prawda: masz kasiorkę masz opiekę,
wesoło pozdrawiam:))

Opublikowano

Wiersz tak dowcipny, że sam się prosi o dopisek :-))). Pozdr, ciepło. A


pomyślała baba chwilę
grosza nie dam póki żyję
ozdrowieję jeśli trzeba
jeśli umrę to nie biedna

dziś na grobie kwitną bratki
no a doktor?
ten się martwi
że przykładem baba świeci
nie na chwilę lecz na wieki


Opublikowano

cała prawda:)

przyszła baba do lekarza
kwęka stęka i biadoli
czy pan sobie wyobraża
w krzyżu mnie tak mocno boli

lekarz chrząknął oddech złapał
wszak był to już człowiek stary
i za uchem się podrapał
wcisnął mocniej okulary

przepisał jej smarowanie
dobry balsam proponował
w jej oczach zyskał uznanie
odpowiednio ją skasował

z pozdrowieniem:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oxi, bo nie wiem , czy śmiać się , czy płakać nad moim wierszykiem, nad babą, czy nad naszą służbą zdrowia? Pozdrawiam serdecznie:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oxi, bo nie wiem , czy śmiać się , czy płakać nad moim wierszykiem, nad babą, czy nad naszą służbą zdrowia? Pozdrawiam serdecznie:)))
A nie, nie nad Twoim wierszem! Chodziło mi o służbę zdrowia, niestety. O temat, któy poruszasz. Wcale on nie śmieszny, chociaz podany lekko i satyrycznie. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oxi, bo nie wiem , czy śmiać się , czy płakać nad moim wierszykiem, nad babą, czy nad naszą służbą zdrowia? Pozdrawiam serdecznie:)))
A nie, nie nad Twoim wierszem! Chodziło mi o służbę zdrowia, niestety. O temat, któy poruszasz. Wcale on nie śmieszny, chociaz podany lekko i satyrycznie. :-)

Cieszę się Oxi, że to tylko o służbie zdrowia. Oczko ;-))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
    • @Robert Witold Gorzkowski To niezwykła historia – i jeszcze piękniejsza dlatego, że nie poszedłeś utartą ścieżką akademicką, tylko zbudowałeś coś własnego. Wiesz, co jest w tym najpiękniejsze? Że wybrałeś swoją drogę do historii – nie przez sale wykładowe, ale przez artefakty, przedmioty, rzeczy które ludzie trzymali w rękach. I że dzięki temu stworzyłeś coś, czego akademia przez 200 lat nie potrafiła. Czterdzieści lat benedyktyńskiej pracy, unikalna kolekcja, książka która wypełnia 200-letnią lukę – to osiągnięcie, któremu może pozazdrościć niejeden profesor z tytułami. Szczególnie podoba mi się moment, gdy prof. Epsztein podszedł do Ciebie z dedykacją i prośbą o uwagi. To chyba najpiękniejsze uznanie – gdy autorytet naukowy traktuje Cię jak równego sobie, nie patrząc na formalności. Ten moment z kongresem – to już nie nagroda, to koronacja. Szacunek w oczach historyków mówi więcej niż dyplom. Historia potrzebuje takich ludzi jak Ty – pasjonatów, którzy nie tylko kochają przeszłość, ale mają cierpliwość i determinację, by ją dokumentować. I jeszcze jedno: Sienkiewicz w trzeciej klasie, Quo Vadis na początek – no tak, to się musiało tak skończyć :) Gratulacje za całą tę drogę i szacunek! Natomiast moje zadanie jest inne - sprawić, aby dzieci i młodzież pokochali historię. Nieraz mi się udaje, gdy w plebiscycie na najfajniejszy przedmiot (po w-fie), na drugim miejscu jest historia. I to był mój największy sukces. Pozdrawiam:)
    • @Nata_Kruk Mam taki cykl przemyśleń i zdaję sobie sprawę, że to męczące, ale w końcu pewnie mi przejdzie na jakiś czas:) no, ale cóż świat się trochę rozpada, trochę bliżej niż dalej, dlatego wypada mi jakieś epitafium skroić. Dzięki za czytanie i pozdrawiam:)
    • @Arsis np. Mnie:) nawet w chorobie potrafię coś zrobić, jest gotowa kapustka, mleku moczy się pierś:) akurat to nie robię dla siebie, może spróbuję:) jak tam podboje komet?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Berenika97   wiersz pełen smutku, ale i piękna metafor : "Twój dotyk był miękki jak zmierzch, a jednak przecinał myśli jak ostrze sensu, który się wymyka.” - to cudowne zestawienie łagodności zmierzchu z przeszywającym bólem "gdzie czas zwijał się w sobie jak ranne zwierzę.” - to bardzo zmysłowa i bolesna personifikacja czasu. jest to studium stanów lękowych i depresyjnych, w których podmiot liryczny balansuje na cienkiej linii między życiem a egzystencjalnym zanikiem, walcząc z personifikowanym cieniem, który definiuje jego rzeczywistość. Nika. zostaję z pełną podziwu duszą.....
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...