****

[Bronisław Jaśmin]

Nicość jest lustrem przed którym przeglądają się szklane
wyrzuty światła, kiedy pełznie na lusterku.
Żebra zmienią się w gotyk i języki elfów.
Na palcach wystukuję komos i poranek.

Mój oddech nie należy do zachłannej przestrzeni,
obejmuję twarz, której sen jest portreatami,
w pokoju czas ustawiam na myślący zenit,
i miłość będzie śniegiem, a nienawiść wodą,
w świątynię na herbatę zamienia się czajnik.

Odkąd ciało jest miastem przestawiam na ulicach
modernistyczne tłumy, i gdzieniegdzie antyk,
bo jestem zalewanym burmistrzem ściekami,
w obojętnym raturzu pękającej warty,
szeryfem aresztującym myśli, zapożyczam
uprzedzenia, sny w płuco - wieżę Eiffla, Paryż.