Miodna wstęga

[olga fil]

Hafciarka o wyblakłych
ze zmęczenia oczach
nie traci nic z bystrości spojrzeń.
pożycza miodne barwy
z życiodajnego ula,
łowi kwiaty srebrnym ościeniem
na szarym płótnie,
w napięciu i ciszy zastyga świat.

I tylko w rogu tkwi ledwie
widoczne postscripum:
szkarłatna kropla
z serdecznego palca,
który zapomina
uzbroić się w cierpliwość.

[Anna_Para]

Domyślam się, że wiersz odnosi się do obrazu, wnosząc artefaktyczne wartości. Dokonujesz jednak reinterpretacji, zwracasz uwagę na kroplę krwi, wprowadzając piękną metaforę. Brawo. Poprawiłabym interpunkcję w tym bardzo dobrym tekście, jeśli pozwolisz:

Hafciarka o wyblakłych
ze zmęczenia oczach
nie traci nic z bystrości spojrzeń.
pożycza miodne barwy
z życiodajnego ula,
łowi kwiaty srebrnym ościeniem
na szarym płótnie,
w napięciu i ciszy zastyga świat.

I tylko w rogu tkwi ledwie
widoczne postscripum:
szkarłatna kropla
z serdecznego palca,
który zapomina
uzbroić się w cierpliwość.

Cieplutko pozdrawiam, wrócę zaplisikować,

Para:)

[cezary_dacyszyn]

bardzo ładny obrazek napawający ciepłem i latem :-)

[olga fil]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[olga fil]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za ciepłe odebranie wiersza.
Pozdrawiam.