Wieczność i koniec

[Bronisław Jaśmin]

wieczność pierwsza wepchała się na miejsce, gdzie mógł spoczywać koniec,
dlatego ty nim jesteś, poszukując w jutrze czegokolwiek, co można było nazwać końcem.
wiatr został stworzony, aby oddzielać partie i gatunki ciszy. wieczne drzewo rodzaju
ludzkiego rozwija gałęzie na niebie. blade gwiazdy tam wiją, zimne puste gwiazda,
przed ostatnim lotem. kilka ptaków w powietrzu, wolno zatrzaskujesz ciało
oswojoną przestrzenią na dłuższe szczeliny.

jestem tylko przejściem dla pieszych, pośpiesznych zegarków,
które nie oglądają się w prawo i lewo, gdy wszystko ma przyjeżdżać w pięknych samochodach,
i większość z nich rozjeżdżać, cicho,

bezpowrotnie.