Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 51
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

więc uogólniając wrażenia, po niewartkiej lekturze, uważam wszelako, że jest to jakieś niespecjalnie osobliwe rojenie, którego zrazu nie poniechałem natychmiast, a przecież powinienem, gdyż doprawdy galimatias jest w tym wszechpotężny, może nawet większy jak trzy galaktyki, więc wstyd niejako wyznać, ale nie zrozumiałem. i ani mi się spodobało. powiem wprost że nie nadążyłem za plątaniną tanich odniesień i równie niewyszukanych metafor, aby następnie nadziać się na projekcje infantylnie baśniowego krajobrazu, żywcem zdartą z innych opowieści, które cechują w braku oryginalności. bynajmniej

Opublikowano

jestem ci wdzięczny, a rad jestem w szczególności że odbyło się bez kolejnego rojenia

Opublikowano

u pana wszystko takie klarowne w życiu zwykle, że jak się komuś wiersz nie podoba, to zaraz mu miano Kacap jak chomąto? osobliwa formuła grzeczności, wyszukana i skrojona na miarę pańskiej nienawiści. myślę że może pan być przewrażliwiony, tylko że wynikają z tego czasem bany, którego panu absolutnie nie życzę, ale który między prawdą, Bogiem a regulaminem należy się panu; on się panu zresztą należy wyłącznie za zbyt gorące serce, więc może pan go właśnie z tego tytułu jeszcze nie dostał, i może właśnie z tego tytułu nie przyszło panu jeszcze do głowy, że można go dostać, i się zdziwić

Opublikowano

Pana Wojciecha Kubasa któremu wezbrały nerwy ponad przeciwpowodziowe wał‚y, usilnie uprasza się o zaprzestanie gaworzenia i zą…bkowania w miejscu przeznaczonym na schronisko dla zwierzą…t. Uprasza się także jegomoś›cia Waldemara o wynajęcie detektywa Rutkowskiego w celu rozpoczę™cia poszukiwań„ czwartej i piątej klepki po których została już jedynie legenda, a bez których dalsze funkcjonowanie naraża nas na sowitego kręć‡ka. Tegoż samego Pana Waldemara który lubuję™ się™ w rozpisywaniu konkursów na najbardziej powabnego i rasowego psa, tego samego który dał się™ poinaczyć‡, łaskawie proszę i zapraszam serdecznie do zaprzęgu w roli delegata i przedstawiciela mieszkańców swojej planety. Śmiało, nie wszystkie miejscówki są jeszcze obsadzone, bilety do nabycia w kasie, renciści i emeryci zniżka, przysłowie z karawaną wzruszające, ale jesteśmy na Kamczatce. pozdro ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mnie zastanawia co na takie pomyje - powiedziałaby Pani Leokadia Koryncka oraz "inne osoby życzliwe". tak z ciekawości :)
Opublikowano

Jednak poza wszystkim, poza wyścigiem, poza ujadaniem i faktem iż jak mniemam przyszło mi piastować zaszczytne miano przodownika w ujadaniu, muszę dla wyjasnienia kwestii pobocznej zbrać poraz wtóry głos w sprawie, gdyż leży mi ona głęboko na sercu i jest sprawą honoru któren leży zupełnie nieopodal. Otóż wielmożny Panie Waldemarze, jako iż doprawdy nastąpiło nieporozumienie w toku Pańskiego popędliwego i gorączkowego rozumowania, donoszę z satysfakcją i niekłamaną dumą iż nie żywię do Pana negatywnych emocji o których nadmiar jestem wyraźnie posądzany. Jeśli zatem mam prawo skorzystać z prawa aby jednak w rzeczywisty a nie fałszywy sposób przedstawić własne intencję, toteż niniejszym niezwłocznie to czynie. Zarazem jeśli można zgłszać petycje i wnioski to chciałbym powiedzieć iż skoro imię Kacap jest już przyporządkowane i zużytkowane na niebacznego towarzysza Krzywaka, który równie niebacznie jak ja pozwolił ośmielić się ferować opinie w sprawie wiersza; tedy w związku z zaistniałymi faktami oświadczam iż jeśli natomiast o mnie idzie to szczególnie podoba mi się pieskie imię Fafik, do którego czuję zresztą słabość przemożną i tak wielką iż z ochotą przystałbym na sakrament ponownego chrztu kożystając z Pańskiej wielkoduszności, o ile rzecz prosta nie zaprzątają Pana procedury przygotowania zaprzęgów i o ile sam nie zaangażował się Pan w życie tych poczciwych istot których zalet należy upatrywać przede wszystkim w fakcie iż nie są to stworzenia zdolne do zacietrzewień, rojeń, majaków i imaginacji. Właściwie mówiąc po prawdzie jestem dumny iż jako żywo od dzisiaj żaden ze mnie krętacz - człowiek, tylko poczciwina z wywieszonym jęzorkiem. Hau Hau. Mój pies, którego mam - proszę zważyć - jest tak łagodny, pojętny i rozumny, iż kiedy leży, to nie zwykł, całkowicie nie zwykł sądzić a nawet marzyć choćby w półśnie o tym, iż mógłby kiedykolwiek zostać wyróżniony w tak osobliwy sposób jak dzisiaj Pan to uczynił; niejako ukazując bowiem miare wielkości jednej i drugiej istoty, wybornie udało się Panu w gąszczu cherlawej poetyki kabaretowej dokonać zestawienia przywar cechujących każdą z owych istot. Nadal nie jestem mimo wszystko w dalszym ciągu pod wrażeniem Pana wiersza Panie Waldemarze (zdaję mi się to być obiektywnie uzasadnione, co ważne), tym niemniej zrobił Pan na mnie wrażenie jako komentator co się naprawdę zowie, ale doprawdy naprawdę się zowie.

A gdyby zechciał Pan zaprząc się jako i my się zaprzęgamy, byłbym zdolen w przypływie natłoku wrażeń i równie niespodziewanych uniesień odstąpić Panu imię Fafik w ramach ugody za porozumieniem stron. pozdro 2;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mnie zastanawia co na takie pomyje - powiedziałaby Pani Leokadia Koryncka oraz "inne osoby życzliwe". tak z ciekawości :)

Jak to co? Leokadia przyklaśnie, przytupnie jak na owej potańcówce w remizie, po czym zamrze w szczytowym osiągnięciu najwyższej skali moralnej. A pan kubas... cóż, napisze nowego kocopoła... I to mnie przeraża.
Opublikowano

Krzysztof, pomyje mnie nie rajcują, ale też nie jestem zwolenniczką biernego przyjmowania kuksańców.
Każdemu mogą puścić nerwy, a wtedy łatwiej polecieć pianą po klawiaturze.
Mogłabym skomentować utwór Waldemara, jednak tego nie uczynię, szanuję wolę Autora.
Tyle gwoli - ciekawości.
Miłego wieczoru, Krzysztof :)
Leo.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.
    • Nie znam imion Twoich wspomnień. Nie rozumiem ciszy, co zastępuje puste godziny. Pozostanę tu, żebyś pożegnał sny. Moje łzy czekają na prawdę – tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.   Milczenie jest najlepszym alibi – dzięki niemu unikniesz krzyku i zawziętych łez. Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami – słońce szuka drogi na skróty.   Być może nauczę się, żeby nie wierzyć Twoim wspomnieniom; to, co spodziewa się kresu, pozostanie na zawsze.   Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się dziesięć minut. Otwieram szeroko okno – na parapecie czeka księżyc, obleczony w kir.   Może napotkam tę jedyną gwiazdę, jakiej zadedykuję ciąg dalszy? A może zrozumiem ziemię, co znosi ciężar moich iluzji?
    • @lena2_ Twoja personifikacja spokoju, który "odwraca głowę" i "pławi się" - to bardzo trafne obrazowanie bierności. Szczególnie uderzające jest to "hodując beztrosko obojętność" - pokazujesz, że spokój może być nie cnotą, ale formą moralnej ucieczki. I to słowo na końcu - "obojętność" - jak wyrok. Ważny i mądry głos. 
    • @Gosława Ależ pięknie utkałaś obraz porannej mgły! Piękna poezja i język - choć archaiczny, nie brzmi jak stylizacja, lecz jak naturalny głos kogoś, kto naprawdę tak myśli i czuje. Szczególnie urzeka mnie to, jak umiejętnie połączyłaś sacrum z profanum - mgła jest tu "bladolicą panną" o takiej "śliczności że ino zginać kolana", niemal jak objawienie boskie, a zaraz potem ta sama mgła "połechta senne listeczki dziórawca" i "włazi w czerń" skiby. To spojrzenie pełne czci wobec natury, ale jednocześnie konkretne. Uwielbiam szczegóły: "żółtowdzięczną nawłoć", "dziórawiec", "witkowe kosze", "kapuściańskie ogłowki" - to słownictwo smakowite, jakby wyjęte z pamięci wsi, która jeszcze pamięta swoje stare nazwy i słowa. Wiersz płynie jak opowieść, która nie spieszy się, która smakuje każde słowo. Piszesz tak, że czuć wilgoć porannej mgły i słychać szczekanie psa na progu. Pięknie!
    • @Migrena   jak Puszcza Białowieska  Adama Wajraka. Bo tam jest śmierć i życie, bulgotanie.  Tam za wykrotem położył się martwy żubr- ale to też jest życie dla innych, powalił się dąb zmurszały, zadziałały korniki . Martwe drzewa, nie są końcem, ale początkiem i życiem . Albo graby- co kilka lat jest gradację piędzika przedzimka- on zjada wszystkie liście grabów i las wtedy wygląda jak zimą, ale to jednocześnie używanie dla ptaków- bo są gąsienice. A potem te gąsienice schodzą do ziemi, i z pędów zapasowych  znów jest zielono Tak jak u Ciebie- tam śmierć smakuje życiem.            
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...