Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

światła widoczne w mroku
rozmazywały się na szybach gubiły
zawiasy w drzwiach przedziałów
puszczały jak przeźroczyste stringi leny
stare melodie mieliły zniewolone umysły
pulsując czarem zapomnianych stacyjek

po powrocie do domu będzie piekła chleb
kusząc białymi biodrami
do piekarni pełnej tajemnic wypiekania chleba
zaczną wlatywać jaskółki
wić gniazda z kawałków patyków

przyjdzie wiosna
na nieznanych stacyjkach
znowu zapachnie
porośniętym łonem leny

a kiedy wróci
w powiewnej koszuli
przynosząc
dzikie melodie z podróży
pomyślisz
niech mi zamydli sobą oczy
postawi ciepły chleb na stole
na brzozowych skrzypkach
wygra życie
a potem
rozpłynie się we mgle
na zapomnianych stacyjkach
Opublikowano

czasmi wiersz daje się zamordować przez nadmiar dobrych chęci., tenn własnie w taki sposób został uduszony wg mnie. bo koniecznie ten chleb i te biodra i brzozowe skrzypki i powiewna koszula i jaskółki i jakby jeszcze wsadzić na środek krzak dzikiej róży, pardon, krzew, to dopełniłoby obrazu klamotów, które tym zapomnianym stacyjkom robią głębokie zyg-zyg
śmierć przez zyg-zyg niestety dla mnie
a tytuł taki kuszący był
z wiersza ocaliłabym to zarośnięte łono Leny, to jest fajne, rześkie, swojskie, erotyczne i dzikie ale też czułe i ciepłe zarazem

pozdrawki :)

Opublikowano

ponieważ jestem z natury pieruński włóczykij i kilkaset zapomnianych stacyjek mam już za sobą a przed sobą pewnie ze trzy razy więcej - gorąco akceptuję ten wiersz bo przywraca mi wszystko co mnie spotkało po drodze a czego nigdy-nigdy nie pożałowałem -
ja sobie w tych biodrach i w tej piekarni nucę własne melodie, niemniej wiersz tak rozwichrzony dobrze oddaje naturę włóczęgostwa, bycia w drodze bo to w istocie poezja drogi choć charakterystyczna dla polskich kolei -

pozdrawiam z drogi do Kalisza

J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiersz ma w sobie, nawet za dużo; został napisany metodą: wszystko na temat, każde skojarzenie, które jest możliwe.
Opowiada ciekawą - choć prostą w gruncie rzeczy historię spotkania, którego akcja umieszcza się w tak poetyckich okolicznościach przyrody, że już nie potrzeba ubarwiania, kolorowania zasłyszanymi gdzieś wcześniej motywami, zwrotami.
Pogrubiłem to, co wydaje mi się "obce" (żeby nie powiedzieć; zapożyczone bez pytania o zgodę, np. "zniewolony umysł" z Miłosza).
Zatem po kolei:
"pulsując czarem" - tzn. czym konkretnie, jak ten abstrakt - czar - pulsuje? i proszę nie mowić, że metafora, bo to już jest kolokwializm, który nic nie znaczy, zwykłe czarowanie wygadanych adorantów.
kusząc białymi biodrami - mogą co prawda być czarne biodra, ale co ma białe do kuszenia? "kuszenie biodrami" też jest wytrychem słownym pożyczonym.
"pełnej tajemnic" - komnacie... a potem długo i szczęśliwie.
"kawałków patyków" - raczej z patyczków, uschłych gałązek, witek; patyk ma swój kaliber (choćbi "fi").
"powiewnej koszuli" - musi ona powiewać, bo przylegająca nie skusi? Przypomina to trochę chłopki z obrazów Chełmońskiego, ale to było dawno, ponad sto lat temu, dziś wpada w krąg estetyki kiczu.
na brzozowych skrzypkach
wygra życie
- a skąd te skrzypki? kto je wystrugał? z brzozy? i to wygrywanie życia... czyli co? jakie nuty, jakie sensy? To najgorsza metafora w tym wierszu - niby-poetycka; ubarwiać wiersz można, ale raczej nie ozdóbkami, tylko nowym widzeniem tego, co inni już jakoś ponazywali, po swojemu.
Gdy się chce mowić od siebie i o swoich sprawach, używanie "cudzego języka" nie ma sensu.
rozpłynie się we mgle - wszystko we mgle, ten wiersz też w niej tkwi, w niedobrej mgle pseudopotyckich chwytów.
Wierzę, że autorka otrząśnie się z mgieł i zaczarowanej melodii brzozowych żyć - i przepisze ten całkiem niezły wiersz - w kawałek własnej poezji. Czego z całego - życzę.
Pozdrawiam
Opublikowano

Jestem mężczyzną, więc wizje przeźroczystych stringów i porośniętego łona Leny rekompensują mi okropne zlepieńce piekła-piekarni-wypiekania no i te gniazda jaskółcze, które są przecież bardziej ulepione z gliny niż uwite z patyków.

Opublikowano

Tylko go za bardzo nie potnij. Żeby tak rozebrać, a waściwie rozbebeszyć wiersz na do końca dające się opisać słowa i zwroty, to trzeba być pustym belfrem chyba( piszę o komentarzu przydługim i bezczelnym). Przepraszam ciała pedagogiczne, którym też jestem po trosze.
Nie wszystko mi się w wierszu podoba, ale niewątpliwie czuć w nim klimat podróży i "zapomnianych stacyjek". I jak mężczyzn ujmuje.
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @hollow man Problem leży najpewniej w tym, że moja poezja modernistyczna jest poezją nie dla oczu i serc a dla "współodczuwania egzystencji". Moja poezja nie moralizuje, nie pociesza, nie nadaje kierunku ani celu. Nie jest buntem ani wyzwalaczem. Jest brutalnie szczerym opisem prawdy egzystencjalnej dekadencji. Granicznym stanem ontologicznym, zawieszonym pomiędzy bezideowością egzystencjalną a triumfem sztuki i rozumu ponad ułomność tłumu. Nie współistnieje z tym światem więc moja poezja też w nim nie funkcjonuje. Jest całkowitym zaprzeczeniem "zdrowego" świata, który ja odrzucam w pełni jako pustą iluzję. Żeby zrozumieć ją tak jak ja, trzeba otworzyć się na inny wymiar. Odrzucić w pełni uczucia a zrozumieć pustkę i nicość. Jednak większość osób nie jest na to gotowa. Dlatego moje wiersze i postawa życiowa są dla nich zupełnie nie do przyjęcia.
    • @Berenika97 ... stałem  zwrócony w dal  budził się świt  Nieskończoność  patrzała ...   zatrzymałem myśli  na wczoraj  czas przestał płynąć  niedopowiedzenia zniknęły  zapanował spokój materia ubrała się w kolory nie była już naga ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia   
    • Szedłem sobie do baru o nazwie Atlantyda zwyczajowo i po dwa piwka, kilkanaście papierosów i po parę rozmów. Zimno było, rzeczywiście zimno, choć śniegu brakowało na duszy. Zamiast śniegu była mgła, co też można uznać za meteorologiczną ciekawostkę, zwłaszcza o tej porze roku. Dzień wcześniej zapobiegliwie kupiłem parę rękawiczek z napisem Route 66, niestety nie przymierzając ich na wstępie, co zaraz potem okazało się tragiczne w skutkach, ale nie uprzedzajmy zbytnio wypadków. I gdy tak szedłem chodnikiem spróbowałem rękawiczki założyć na swoje zmarznięte ręce. Ale nie dało się tego zrobić, bo rękawiczki były zwyczajnie za małe. Postanowiłem więc je wyrzucić, co okazało się nie najlepszym pomysłem. Ba, wyrzuciłem je nawet. Traf chciał, że moje wyrzucenie miało miejsce obok ładnej, lekko zadziornej dziewczyny we fryzurze interesujący blond. Jest to zresztą jedna z ostatnich rzeczy, jaką zapamiętałem. Dziewczyna była z gościem. Jej gach odebrał zdarzenie bardzo dosłownie, a mianowicie szybko, bardzo szybko doszedł do wniosku, że moje wyrzucenie rękawiczek jest niczym innym jak rzuceniem mu rękawicy. Ale to jeszcze wcale nie koniec tej historii. Gość był wielki jak szafa, potężny i pracowicie umięśniony. Można rzec, że był wyrobiony w przemocy. Wyglądało na to, że nawet napis pt. Route 66 na rękawiczkach jeszcze dodatkowo go rozjuszył. Sytuacja błyskawicznie poszła nie po mojej myśli, albowiem wpakowałem się w pojedynek i można go nazwać pojedynkiem Dawida z Goliatem. Pojedynku wcale nie chciałem, ale moje tłumaczenia odbiły się od tej dziwnej pary, zresztą wartej siebie wzajemnie. Moje największe nieszczęście polegało na tym, że za mały ze mnie Dawid, a z gacha za duży był Goliat więc cóż przegrałem. The End.   Warszawa – Stegny, 20.12.2025r.   Inspiracja – Poetka i Prozatorka Berenika 97 (poezja.org).
    • to może coś z suszonych truskawek...
    • @Berenika97 Dziękuję i pozdrawiam. Jak zwykle świetnie odczytujesz zamiary twórcy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...