Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pierwsze pięć wersów, to faktycznie "Delirium", dotkliwa prawda snująca się
niepotrzebnie w wielu domach
.."mosty stoją otworem".. i co z tego, skoro ciągle przyginamy te konary
Cezary, nie wiem, jak odczytać te.. ryby.. na końcu..
maczeta, most, drzewa.. a tu nagle ryby.. to jedyny punkt, który mi
"pisnął" w czytaniu... bo ogólnie, pozytywnie odbieram.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Rozumiem, Czarku, siłę obłędu i doceniam smutnawą ironię peela, ale muszę dopytać o "prymityw", bo po samej formie - "prymitywu" - nie umiem dojść znaczenia tego słowa w wierszu. Jeśli się dowiem, będzie mi łatwiej "powariować" na temat. Pomożesz? Pozdrawiam.

Opublikowano

Ach, te twoje ironiczne przesłania, umieranie na kolorowo nierzadko, czasami mam wrażenie, że czerpiesz wenę z bajek Ignacego Krasickiego. Byłoby poważnie gdyby nie te głodne ryby...
Ale jak delirium to delirium, może to zapić ale czy pomoże?
Hamletowskie dylematy choćby by i moje a może głównie dlatego , że moje recepty nie skonstruują. Całość jednak nie pozwala przejść obojętnie. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


uważam , że jeżeli po kilkunastu latach pożycia małżeńskiego dochodzi do zbyt niekontrolowanych
wybuchów złości - to jest to objaw niedojrzałości emocjonalnej . Stąd prymityw ...
A w szale może ponieść człowieka za daleko ... Trochę przerysowana autopsja - wolę papier niż wszelkie akty samozagłady :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W bardzo mądrej Księdze pisze , że lepiej mieszkać kątem na dachu niż z kobietą zrzędną i swarliwą . A jak komina się nie ma - to co ?? Pozdrawiam ;-)
Ooooo, no to - to już bardzo współczuję... To już ratunku ni mo! ;-)
Buziaki, nieszczęsny zalękniony! ;-)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
    • @Annna2 ponieważ Berenika zanim ja skończyłem się pakować na wyjazd a jest godzina 1:50 napisała esej godny Herberta nie będę już nic wymyślał. Przeszukałem swoje zbiory i znalazłem list Herberta (nigdzie nie publikowany) tak szczery że aż boli, przyziemny że niżej się nie da ale mówi o tym co robił zanim doznał epifanii i wolał ze wzgórza Filopapposa" i tylko ta estetyczna kontemplacja nawaliła, a prawdziwą metaforą zagdaczę i zaszczekam i odwalając odczyt pochwalny dla luźnych chwil Herberta wyjeżdżam na Podkarpacie do zobaczenia Robert

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @violetta Viola

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , na samą myśl głowa boli...
    • słuchajcie wszyscy i wszem i wobec chciałby lecz wstydzę się dla niej napiszę jak napisałem swój pierwszy wiersz chce lekko bez murów i twierdz tak jak trzmiel krąży przy kwiatu kielichu i wgłębić się chce byłem i jestem i ona była i kwiat tu swój pozostawiła podlewałem a on rósł jej ciągle mało aż  nic nie zostało teraz na brzegu morza dziecko bawiące się w piasku stawia zamki a w błękitno  -zielonym płaszczyku wiaderka ziarenka piasku tajemniczo błyszczą się przy sobie wiem, powiedziała i odeszła do niego
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...