Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

.


"rozmagnesowani"


ciurem
sznurem
w chałatach pijanych
w wytartych marynarach zakołysanych
ślizgają się w eksplodującej kolejce
w stronę zapachu z pianą
z Dworcowej zawianej
mężczyźni kurwa mać..!
z petami w zębach
nagrzani
nabuzowani
z przezroczystymi biletami
w pospolitą gdzieś dalej
w kieszenich z odkorkowaną




"drogą wynikającą.."


parę godzin przez sobotni tłum po mieście
z niezapamiętanych twarzy ludzi
stukot nogami po uciekających chodnikach
wielkie wibrujące Słońce
zapadające w osiedla prześwietlonych wieżowców
rozrastanie dalekich gór z obłoków na niebie
rozpuszczanie światła całego dnia
w zapachu powietrza nagrzanych murów asfaltów spalin
nagłe mruganie zapalanie długich jarzeniowych klawiatur
w alejach zagiętych powiewających słupów nad głową
kawałek życia drogą wynikającą
z łączenia przypadkowo wybranych placów skwerów ulic
w nieprzewidzianą inspirującą porozwiewaną całość
z końcem finałem nad ranem
nie zawsze w punkcie wyjścia..




"urwana Inwokacja czyli jak powstaje poemat.."


zalewasz bracie ostro kryształem rymu do gardła
gdy ogień podawany sobie pozwala odetchnąć
czujnym psom zmysłu przywiązanym za pień mózgu
łańcuchem skojarzeń do duszy na wyciągnięcie ręki
po kolejną podpałę gry świateł i cienia
wziętym z jawy snu i nie tylko i nie tylko
przed wyłączeniem całkowitym z kontaktu
dobrze zagryść świeżą skórką od wiersza
powstaje układanie gładzenie szpachlowanie
szkoda czasu na czas słów na słowa farb na paletę
dalej niezagruntowane surowe płótno i jedwab
bezdurnie wala się jak życie bezpańskie po kątach
kolejny dzień bytu trzasnął drzwiami jak obcasami
z sufitu odpadł pęknięty płat czyjegoś zatracenia
można napisać całkiem piękny idiotyczny poemat
cierpliwość papieru nie zna wyczerpania
jeszcze chwila a pióro wbijesz w stół jak nóż
chrapanie rzężene urwanie.. koniec Inwokacji



.

Opublikowano

no stary ... to pięknie pojechałeś po bandzie miejsko-pijackiej rzeczywistości osiedlowego bałaganu brudnej ulicy i zapleśniałych nocnych knajpek do jednego z pianą żeby oderwaniem spadł na łeb kawałek sufitu kiedy rozjeżdża się podłoga zagryziona kromką wiersza ;)
:))))))))
pozdrawiam M.

Opublikowano

Ran-ku! Skróć to! Szczególnie trzecią cząstkę. Poza tym - nie lubię, kiedy wyliczasz (często!) po fragmencie w każdym kolejnym wersie i całość nie trzyma się ....no...:))) Brakuje płynności, staczają się kamienie. Pozdrowienia. Elka.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Witaj "dawco tryptyków":) .Pierwsza część świetna.Z drugiej wyrzuciłbym "się" i po co tyle tych "iiiiiiiiii"???W trzeciej to "kładzenie" mnie razi ,może zwyczajnie -układanie?"i końca" też wykasowałbym.Treść zajmująca. Mam lekkie wrażenie "ślinotoku" ,ale wielce fabularne.koniec przekazu.pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...