Niebo

[Bronisław Jaśmin]

często wchodząc w siebie, wychodzimy z ludzi, których zapożyczaliśmy na materiał snu i swej osoby.
siłowałem się z oczami, pragnąc uchronić przed nimi niewinność nieskalanych barw i zjawisk.
gdy brały je na pokarm z dwóch dziurawych misek umierały zeschnięte, przerzynane wzrokiem.

nic bardziej nie potrafiłem scierpieć jak chorobę niestałego nieba, dzielącego łoże między dwóch kochanków,
i lęk krajobrazów, jednego przed drugim. a my uczymy się od posłańca pogód, gdy tylko się obnaża;
i nie umiemy powiedzieć, że ma dsocjację jakby charakteru.

albo dotąd nie wiemy czy dzień to jest ciało, a noc niby duszą. czy nawet odwrotnie.

[Adam Orzechowski]

Oj, spekulowałbym, czy bliżej temu utworowi do liryki, czy raczej do prozy.