Wrażliwość

[Józef Bieniecki]

Wrażliwość

Na szarej ziemi złote podbiały,
Śnieżne stokrotki, łąki, ścielały,
Kaczeńce żółte, nad modrą strugą,
Słały nadbrzeża, dywanem, długą.
Kobierce tkane, zieleń ze złotem,
Nadzieję wiosny, sierpnia spiekotę.

Niebo świtaniem, czyste jak łezki,
Bladym błękitem w atłas niebieski,
Toń oceanu, nieba przestworzem,
Porwistą strugą, pluskało morzem.
I jak zwierciadło kwiat powieliło,
W czystym błękicie do ziemi ckniło.

To Ziemia moja, twoją, Narodu,
W cieple wiosennym, zimowych chłodów,
O lata tchnieniu, we łzach jesieni,
Wszystko to piękno wpisane w Ziemi.
Tej najpiękniejszej danej Polakom.
Z królem przestrzeni i wszystkim ptakom.

Obrzeżem lasu cierniem opasa,
Słoneczną miedzą, cześć w głębi lasa,
Tarnina smutna, w wiosennej parze,
Cierni korona, cierpi w pokorze.
Oczami duszy piękno opisze,
Cześć Majestatu wpisaną w ciszę.

Każdą wrażliwość odnawiać trzeba,
Ważna jak oddech i kromka chleba.
Człek zagubiony robakiem marnym.
Wrażliwy duszą jak maź mocarny.

Józef Bieniecki