wierszem jesteśmy

[dytko]

Tak, teraz wierszem będziesz
gdy ja ślepy i niemowa
pocięty na witrażu
postrzępiony na falowanym oknie
wiatrem czerwonych księżyców

Rozmazany za szkłem –
- pastelową sprośną kreską
rozwiany po umysłach
zatrutą historią o zdradzie

Kto wierszem jest
temu bóle pisane.
Gdy ty czujesz i ja czuję
wspólnie zabolimy
zatopieni w jesienno mroźnych
pościelach przejrzałych.

Ręce naderwane od pokuty
oddechy zakrztuszone ciężkim kazaniem
i gdy kocham a ty cierpisz
z piórem konam w ręce papierowej
nie strawimy siebie oburęcznie.
Przepraszam
wierszem Jesteśmy

[Anna_M.]

Pierwsza zwrotka i część drugiej są jak nadrealistyczne malowidło. "Falowane okno" i "czerwone księżyce", "postrzępiony wiatrem czerwonych księżyców". Czerwień jako krzyk, gniew? A księżyce? Rozumiem je jako iluzję, nieprawdę, czyli idąc tą ścieżką- "postrzępiony", potępiony niesprawieldliwie?
Nie pasuje mi "pastelowe" przy "sprośną". Za łagodne są kolory pastelowe.
Dwa ostatnie wersy drugiej zwrotki bardzo dobre, jak dla mnie. W nich znajduje się powtórzenie przenośni z "czerwonymi księżycami" w 1 zwrotce. Czyli oskarżony niesłusznie o zdradę.
Dalsza część to dla mnie opis dwójki bardzo podobnych do siebie pod względem wrażliwości ludzi, może nawet za podobnych- "nie strawimy siebie oburęcznie".

podoba mi się
pozdrawiam

[Bartosz_Cybula]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Identyczne wrażenia.