Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Strach przed...

Joanna_Janina
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joanna_Janina

Joanna_Janina

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

boję się
że samotność otuli szczelnie
i braknie siły
by wyrwać się z jej więzów

nie chcę
zostać pestką jagody
zerwaną przedwcześnie
i odrzuconą w kąt

pragnę tylko
duszy która wraz z moją
zatańczy pierwszego walca
utuli tęsknotę

boję się
pustego pokoju
w którym słychać tylko
gwar sprzecznych myśli

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • poezja.tanczy
      Ja zawsze kłamię

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @Dekaos Dondi Bo kłamanie, co podpada Odbieranie, to zasada   Faktycznie paradoks Ciekawy wątek :)   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      Ach A

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @Leszczym Bo na spokój, co zrodzone Jest niepokój, tak sprawdzone   Masz przeciekawe te przemyślenia :) Materiał na oryginalną książkę   Pozdrowienia najlepsze, M.
    • poezja.tanczy
      Konsekwencje oderwania

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      Z cyklu: Nietypowe grzybobranie     Konsekwencje oderwania   Takie moje zakurzone życie Jakby chciało trwać w niebycie   Bez zgrozy, sensu i rozpoznania I tego cholernego uśmiechania   Wszystko tak wątłe i przykucnięte Jak moje myśli, ciągle zmięte   Jak ta nadzieja, co denerwuje Jak ta szczelina, która stresuje   I ten cały syf, na podłodze zostawiony Ta przekomiczność, tylko z której strony   Precz spontaniczność, zgraj urobiony Ciężka statyczność, rachunek zrobiony   Postanowiłem i nowe kupiłem Życie, które sobie wyśniłem   Wracam do domu, a żona z prezentem Już zasłaniam się testamentem   A ona mi nowe życie podarowała Mówię, wiem, co zrobić chciała   Ale ja już, nowe kupiłem Po co mi dwa życia, skoro żadnym nie żyłem                  //Marcin z Frysztaka           Wszystkie moje książki          Za darmo Znajdziesz na stronie:         wilusz.org
    • Sylwester_Lasota
      Ani wina?

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Ikar, bywa, rum winien rudym. Tama za matmy durne i niw murawy braki
    • The bill
      Anioł z piekła rodem

      Przez The bill · Opublikowano

      Wakacje, jej duże oczy i czerwone usta On jeszcze nie wie że w środku jak lalka pusta Kwitnie miłość śpiewają skowronki W całym mieście krążą mrzonki O tym chłopaku co z uśmiechem lata I o tej dziewczynie że to zwykła szmata Młody w plotki nie wierzy i dalej ją ściga Ona raz w miejscu zostaje a raz go miga Mimo to spędzają razem całe dnie Chłopak nie chce by to skończyło się Jej ciepłe słowa i anieli głos Fryzura w kok i jej brąz włos Jak anioł z nieba zesłany tylko dla niego Który komplementami podnosi jego ego Uśmiechem zabija całe zło na świecie Świeci jaśniej niż słońce w najgorętszym lecie Trzy miesiące minęły w godzin parę Tak szybko jakby były za karę Bo kończy się czas marzenia I na jej twarz okres patrzenia Skazanego na rozstanie los go pogania Nieuchronnie nadszedł czas pożegnania Stoi na peronie ze swoimi kolegami Jego miłość właśnie idzie z rumieńcami Lecz te rumieńce nie są dla niego Tylko dla jej chłopaka najnowszego Tysiąc myśli nagle w małej głowie Jak? Skąd? Dlaczego? - Nie wie W natłoku myśli się zagubił Zatoczył się tak jakby się upił Z myśli wyrwał go stukot - pociąg przyjechał Pożegnał się, spojrzał ostatni raz i odjechał Już w pociągu patrzy w przeszłość Nie wie jak mogło do tego dojść Zignorował wszystkie kolegów rady Jej częste wymówki i wszystkie wady Powinien był zauważyć że go wykorzystywała Ślepy był, a ona do jego kolegi się dorwała Koniec to lata i pewnej tego imigranta epoki Nie oszukają go już nigdy żadne babskie koki Kończy z miłością choć zawsze jej było mało Nic już na tym świecie dla mnie nie zostało

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...