Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

patrzysz na nie z pasją której nie byłeś świadom
wygłodzonym oddechem nakładasz
kolejne warstwy dystansu
dotyk rozpada się szorstki i kruchy

wtuleni w jedyną wilgoć tutaj
cień spływa jak pot
z was obojga szukacie ciepłego przeciągu
bezskutecznie

oddani sobie jak dwa kamienie w spojrzeniach
szczelni bez granic
chorujecie na ten sam dylemat
otworzyć się czy nie

ono obstaje tarczą przed sercem
zamraża oczy
przestaje oddychać
czekać przestaje
podobnie człowiek
widział wystarczająco aby zacząć
udawać że już nie patrzy

zamurowane okno
jest na tyle sentymentalne że nie pozwala
przebić się na drugą stronę zaufania

przyzwyczajony do współżycia z własnym vis-à-vis
będę tak długo penetrował aż znajdę
miejsce na mały otwór
będzie szansą na wyciągnięcie ręki
byle nie pod kosę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chcesz to rozprawiaj
ale ja nic więcej nie zdradzę prócz wiersza/
polemika w granicach rozsądku mniej z autorem bardziej z komentującymi czemu nie :)

a jeśli nie to i tak dziękuję za zastanowienie / trzymaj się /

tomek
Opublikowano

Wiesz co? Nawet nie wiesz, jak bardzo mi się ten wiersz podoba! Jak bardzo jest mi znane to wszystko, o czym piszesz: te bariery, lęki, zamurowane okna, szukanie małych otworków dla podania ręki - oby nie pod kosę, cholera! Jak ja to dobrze znam! I to głównie z zachowań znajomych mężczyzn, a mniej chyba z własnych, niestety.
Pozdrówa. :-)

Opublikowano

prawdziwe do bólu. na wielokrotne czytanie i przemyślenia,
poniżej może zbyt lekkie podejście do tematu :
"O czym mówią mężczyźni, co słyszą kobiety
I odwrotnie działa- musisz widzieć niestety
Ona ma pretensje, że on jej nie słucha
Jego boli, że ona na potrzeby głucha.."
a przecież warto rozmawiać, to buduje bliskość i zaspakaja potrzeby
pozdrawiam:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chcesz to rozprawiaj
ale ja nic więcej nie zdradzę prócz wiersza/
polemika w granicach rozsądku mniej z autorem bardziej z komentującymi czemu nie :)

a jeśli nie to i tak dziękuję za zastanowienie / trzymaj się /

tomek


Dlaczego zniechęcasz do rozmowy? Nie z Tobą chcę rozmawiać. Z tekstem. Nie będę go rozszyfrowywała. To, co chciałeś napisać - jest napisane. Nie potrzebuję Twojego "zdradzania" zawiłości wiersza! Mniemam także, że jeszcze zachowuję resztki rozsądku. :))))))))))!
To gwoli reprymendy, jakiej udzieliłeś.

Ad rem: bylejakośc związków międzyludzkich polega na ich powierzchownej łatwiźnie, którą wybierają jako sposób na bycie z sobą. Polega także na braku prób łamania niektórych tabu. Jednym z nich jest n.p.: nie dotykaj mnie, bo to wstydliwe, nie patrz mi prosto w oczy, bo to bezczelne itd. Bylejakość pogłębia "fizyczność" wielu związków pozbawiona empatii. I stąd, jak słusznie piszesz -

"wtuleni w jedyną wilgoć tutaj
cień spływa jak pot
z was obojga szukacie ciepłego przeciągu
bezskutecznie

oddani sobie jak dwa kamienie w spojrzeniach
szczelni bez granic
chorujecie na ten sam dylemat
otworzyć się czy nie"

To w ogromnym i uproszczonym z konieczności skrócie, co mówi ten wiersz. Oczywiście do mnie. Co mówi do innych - nie interesuje mnie. No i się trzymam jakoś. :))))))) Pozdrawiam. E.
Opublikowano

Tomaszu, bez żadnego wspominania o moim stanie emocjonalnym i idącej za tym percepcji, Twój wiersz cały trafia do mnie (a przy jego wielowarstwowości, jedna warstwa z pewnością). Przeczytałem kilka razy i nie potrafię się nadziwić jacy my ludzie jesteśmy w swoich "bolączkach" podobni. Przynajmniej o tym do mnie mówi Twój peel. Pozdrawiam.
J.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wlaśnie chciałam powiedziec tak samo, bolączki dla wszystkich są bolesne- niestety,
a najbardziej do mnie przemówił ten fragment:

'oddani sobie jak dwa kamienie w spojrzeniach
szczelni bez granic
chorujecie na ten sam dylemat
otworzyć się czy nie'

ludzie boją się otworzyć przed drugimi, wiele skłąda sie na to powodów, najczęściej boimy się wyśmiania, porównywania i tede
Tomku, cmooki od eS!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chcesz to rozprawiaj
ale ja nic więcej nie zdradzę prócz wiersza/
polemika w granicach rozsądku mniej z autorem bardziej z komentującymi czemu nie :)

a jeśli nie to i tak dziękuję za zastanowienie / trzymaj się /

tomek


Dlaczego zniechęcasz do rozmowy? Nie z Tobą chcę rozmawiać. Z tekstem. Nie będę go rozszyfrowywała. To, co chciałeś napisać - jest napisane. Nie potrzebuję Twojego "zdradzania" zawiłości wiersza! Mniemam także, że jeszcze zachowuję resztki rozsądku. :))))))))))!
To gwoli reprymendy, jakiej udzieliłeś.

Ad rem: bylejakośc związków międzyludzkich polega na ich powierzchownej łatwiźnie, którą wybierają jako sposób na bycie z sobą. Polega także na braku prób łamania niektórych tabu. Jednym z nich jest n.p.: nie dotykaj mnie, bo to wstydliwe, nie patrz mi prosto w oczy, bo to bezczelne itd. Bylejakość pogłębia "fizyczność" wielu związków pozbawiona empatii. I stąd, jak słusznie piszesz -

"wtuleni w jedyną wilgoć tutaj
cień spływa jak pot
z was obojga szukacie ciepłego przeciągu
bezskutecznie

oddani sobie jak dwa kamienie w spojrzeniach
szczelni bez granic
chorujecie na ten sam dylemat
otworzyć się czy nie"

To w ogromnym i uproszczonym z konieczności skrócie, co mówi ten wiersz. Oczywiście do mnie. Co mówi do innych - nie interesuje mnie. No i się trzymam jakoś. :))))))) Pozdrawiam. E.


bardzo interesująca ta Twoja rozmowa z wierszem :)
więc w ogromnym i uproszczonym skrócie dziękuję jeszcze raz /

t
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wlaśnie chciałam powiedziec tak samo, bolączki dla wszystkich są bolesne- niestety,
a najbardziej do mnie przemówił ten fragment:

'oddani sobie jak dwa kamienie w spojrzeniach
szczelni bez granic
chorujecie na ten sam dylemat
otworzyć się czy nie'

ludzie boją się otworzyć przed drugimi, wiele skłąda sie na to powodów, najczęściej boimy się wyśmiania, porównywania i tede
Tomku, cmooki od eS!


dzięki za upodobanie i czas poświęcony /
cmokam również bo czemu by nie ;)

t
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


cholera Tomek, ten wiersz kojarzy mi się z modlitwą do nikogo, jest jakiś problem, są jakieś słowa o coś ale nie ma konkretów, takie gadanie do menu, że niby nmsz na coś smaka ale nie jesteś pewien
ale podoba mi się człowiek który udaje że nie widzi, jest to bardzo codzienny widok
do następnego
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




ja znam jego wagę, chociaż przyznam czasami mam problem a może i nie problem tylko manierę miernej szarady. wychodzę ze swojego założenia swojego pióra, czasami warto pobłądzić, czasami ktoś to odbiera jako wielowątkowość :)

mimo wszystko masz dobrego nosa i wyczucie smaku (własnego gustu) oczywiście opierając się przy tym o obiektywne spojrzenie ;)

dzięki /

t

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tectosmith Jeśli będziemy mieli na tym forum więcej tak poprowadzonej krytyki tekstu, to jakość i pisania i komentowania rosłaby wykładniczo. Dzięki, Tectosmith, naprawdę szacun.
    • @andrew Trafnie oddajesz różnicę między istnieniem dwóch osób a istnieniem relacji- "jesteśmy", ale "NAS nie ma". Najciekawsze jest tu rozróżnienie - fizycznie obie osoby trwają, ale coś nieuchwytnego, co tworzyło wspólnotę, zniknęło. Metafora zawieszonego systemu dobrze oddaje to poczucie zepsucia czegoś, co działało naturalnie. Bardzo mi się podoba.
    • @hollow man @KOBIETA Forma jest w porządku i uczciwa - to dobrze kontrolowany wiersz wolny, który czyta się płynnie, także dzięki pauzom i pracy oddechem. Tekst nie udaje czegoś, czym nie jest, i pod względem nie ma tu przypadkowości. Mam jednak wrażenie, że tytuł obiecuje więcej niż sam wiersz pokazuje. „La petite mort” niesie bardzo silne skojarzenia graniczne, tymczasem erotyka w tekście pozostaje raczej subtelna i zdyscyplinowana. Nie jest to wada sama w sobie, ale powoduje pewien niedosyt - napięcie nie zostaje doprowadzone do momentu przełomu. Pierwsze dwie strofy budują konkretny, czytelny obraz (motel, neon, anonimowość), jednak dla mnie jest to początek dość banalny - operujący znanymi kliszami erotyki, które nie zaskakują. Najlepsze momenty pojawiają się później, gdy obrazowanie staje się bardziej cielesne i wewnętrzne. Najsłabsze są dla mnie wersy 7 i 10. Siódmy - z metaforą kosmiczną - jest zbyt wzniosły i ogólny, przez co spłaszcza napięcie zamiast je pogłębiać. Puenta natomiast nie domyka tekstu znaczeniowo; jest raczej stwierdzeniem faktu niż momentem przesunięcia sensu czy ryzyka. Całość to solidny, estetyczny erotyk, ale bardzo ostrożny wobec własnego tytułu. Mam poczucie, że tekst zatrzymuje się pół kroku przed intensywnością, którą sam zapowiada - i właśnie tam kryje się jego niewykorzystany potencjał.  Pozdrawiam serdecznie Was oboje. 
    • @Radosław   Wracając do tematu drogi i plecaka…   „ Nie jestem tym, co mi się przytrafiło. Jestem tym, czym zdecydowałem się zostać” (Jung).   Dokształcam:) Ale…nie odrabiam lekcji;) i wagaruję;)    chyba będę niestety repetować ;))))    
    • @huzarc bo ja jestem taka trochę wiedźma i mi bardzo blisko do Lechitów  Już nie raz słyszałam że mam starą duszę  W wiersz ach krążę po tych moich duchowych światach  Czuję to po prostu najbardziej @Amber bardzo mi miło dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...