transfiguracja

[Tadeusz_Ochocki]

najpierw proszek, później mgła,
światło – ostatnia tajemnica.

zanim urosłaś byłaś w morzu, łowiłaś tłuste ryby,
aż połknęła cię ta, o której pisano w księdze.
wyrzucona na brzeg dała schronienie, ciepło.

pod paleniskiem żar, za obrazem gałązki brzozy,
u powały zioła w wiązkach: na reumatyzm, kolkę
i ode złego. modlitwy okoliczne,

pylne drogi, krzyże-drogowskazy, co wybierzesz
zniknie. za pierwszym zakrętem, za ostatnim słowem.

[Dorota_Jabłońska]

Strofa pierwsza z ostatnią tajemnicą przywodzi na myśl śmierć, dlatego wolałabym ulec tytułowi i czytać jako tylko czasową zmianę postaci, projekcję wyobraźni poddanej wpływowi proszku.
Chociaż w obu przypadkach "egzystencja" podmiotu nie wygląda źle, to jednak nie sięga w przyszłość, nie zmierza do jakiegokolwiek celu.

Bardzo dobry wiersz i nie pierwszy tego autora :)

[Mariusz_Sukmanowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam.
Tak wyrywkowo to: proszek ,mgła , zioło zdawać by się mogło zakazane zabawy:)... ,ale poważnie.
Bardzo dobry wiersz o głęboko teologicznym zabarwieniu.Pozdrawiam.
Również nie omijam pańskich
"wytworów".

[Tadeusz_Ochocki]

Witam serdecznie. Miło jest czytać o swoich wierszach takie rzeczy. Doroto, Mariuszu, dziękuję :)

Liczę na głosy krytyczne. Dopiero się uczę i rzeczowa krytyka bardzo by mi pomogła.
T.

[janusz_pyzinski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jeden z niewielu z wielu na Z-ce któremu krytyka pomaga - i to mi się podoba podobnie jak wiersz
pozdrawiam

[Tadeusz_Ochocki]

Witam równie serdecznie i dziękuję za wizytę, Januszu.
T.

[Leszek_Nord]

Czuję podobnie. Podoba mi się szeroki oddech, przestrzeń w tym wierszu. Jedyna rzecz, która mnie trochę razi, to proszek na początku. Pozdrawiam. Leszek