Pan Tadeusz w rozsypce

[Joanna_Janina]

był sad
lecz nie taki jak u Mickiewicza
tylko przepełniony goryczą
i zniszczony przez pożar ostatniej porażki
niezagrabione liście przeszłości
zaśmiecały niepłodną ziemię
dawno zapomniany
stanowił igraszkę losu
przez zamglony obraz przenikał tylko
cień smutek płacz

był sad
sad opuszczonego serca
które straciło już nadzieję

[Grażyna_Kudła]

Wydaje mi się, że to o zakątku, który służy jako konfesjonał. Tam można się wypłakać i wyrzucić z siebie wszystkie żale.
Pozdrawiam, Janino
:)

[Joanna_Janina]

Dziękuję Grażyno za ładną interpretację

Pozdrawiam również :)

Janina

[Kacper_M]

sad, niby w rozsypce przeszłości i tego co teraz. Mamy grabie i są nami. Mamy też drzewa z których one spadają i cyklicznie będziemy musieli do nich wracać i grabić liście - czasem jakiś wysuszyć i spojrzeć na niego przy herbacie albo kawie. Grunt to nie grabić cały czas tych samych liści

Pozdrawiam

Kacper

[Joanna_Janina]

Dziękuję za przepiękną refleksję

Pozdrawiam serdecznie :)

Janina