Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ludzie morza nieistniejącego

Susan Oksoleiz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Susan Oksoleiz

Susan Oksoleiz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Gdzieś gdzie księżyc lśni przy żaglach okrętu
załoga karmiąca się uczuciem wstrętu
do życia ludzkiego nędznie kruchego
na pułapkę losu udają dzieci głuchego
a prostak którego serce ledwo się skaleczy
na straty jest spisany taka kolej rzeczy
i choć wokół niego oczu tysiące
każde jest jakby ślepo patrzące
przechodzeń czyjąś zgubę ogląda
a społeczeństwo sobie posłuszeństwa żąda
wiec jego szlachetność i odwaga przy tym prawie blednie
ludzie niszczą wartości i siebie bezwiednie
na koniec pada na nas wzrok jakby z ukosa
to Tego co kiedyś na Ziemi teraz siedzi w niebiosach.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      ISS

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break Z kosmicznego dystansu, który wszystko ujednolica i zaciera, wydobyłaś najgłębszą intymność. Ten kontrast między bezosobowym widokiem z ISS, gdzie miasta to tylko "ziarnka" i "światła", a finałowym zwrotem do konkretnych oczu, konkretnej osoby – to piękno tego tekstu. Szczególnie poruszające jest to pytanie o "własne miasto" (pragnienie czegoś osobnego, tylko dla dwojga). Bardzo mi się podoba.
    • Berenika97
      Prowincjonalnie 2026

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Najbardziej podoba mi się zakończenie. Te lampy gasną wcześniej "bo nie ma tu komu chodzić wieczorami" – to jest obraz dosłownego i symbolicznego zgaszania życia. Twój wiersz świetnie dokumentuje naszą najnowszą historię i współczesność. 
    • Berenika97
      Widzialna

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Inaczej teraz patrzysz. Głowa wreszcie podniesiona – to nie pycha - to upór, wyhodowany na przekór, na najbardziej słonej z ziem. Nie pytam, czy przebaczyłaś. Darowanie winy to luksus. Byłaś tam, gdzie nikt nie chciał patrzeć – na marginesie kadru, w martwym polu widzenia. Oddychałaś powietrzem wydzielanym dla innych. Trwałaś, choć kazano ci zniknąć. Więc teraz śnij na głos – marzenia mają prawo być hałasem. Płoń, nie ukrywając dymu, niech szczypie w oczy tych, którzy milczeli najgłośniej. Przestałaś być drogą. Jesteś kompasem. Już nie cieniem - lecz mapą nieba. Masz gwiazdy na wyciągnięcie ręki - kto poznał absolutną ciemność - potrafi docenić najmniejszy foton. Życie tych, którzy stali się widzialni jest trudne i prawdziwe. Przestałaś być przezroczysta. Masz głos, masz barwę. Jesteś.   Moja przyjaciółko.  
    • Berenika97
      Kłębek

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @viola arvensisBardzo dziękuję! Duże miasto mnie męczy swoim zgiełkiem, ale uciekam od niego w  ciszę. :)  @Deonix_Badzo dziękuję! Słuchawki mam, ale nie mogę na razie ich używać, bo nie usłyszałabym też najważniejszego głosu. :))  
    • Berenika97
      Legenda o Herkusie Monte i ofierze rycerza Hirschhalsa

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @MigrenaBardzo dziękuję!  Jestem wzruszona. Twoje słowa to dla mnie coś więcej niż komplement. Szczególnie dziękuję za wychwycenie tego konfliktu między honorem a przeznaczeniem - to sedno całej opowieści. Serdecznie pozdrawiam. :)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...