ludzie morza nieistniejącego

[Susan Oksoleiz]

Gdzieś gdzie księżyc lśni przy żaglach okrętu
załoga karmiąca się uczuciem wstrętu
do życia ludzkiego nędznie kruchego
na pułapkę losu udają dzieci głuchego
a prostak którego serce ledwo się skaleczy
na straty jest spisany taka kolej rzeczy
i choć wokół niego oczu tysiące
każde jest jakby ślepo patrzące
przechodzeń czyjąś zgubę ogląda
a społeczeństwo sobie posłuszeństwa żąda
wiec jego szlachetność i odwaga przy tym prawie blednie
ludzie niszczą wartości i siebie bezwiednie
na koniec pada na nas wzrok jakby z ukosa
to Tego co kiedyś na Ziemi teraz siedzi w niebiosach.