Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Posłuchajcie

Super-Tango1
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

WiJa

WiJa

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jeżeli kryterium przesłania decyduje... to, krytyku, wokół same arcydzieła... a przecież ten wiersz, to coś co nazywam wierszem, to jakaś operetka ( cytuję: ja, książę i żebrak ) i to na poziomie mniej niż zero, bo autor "po polskiemu" słabo, bardzo słabo.

Że człowiek może marzyć ( ba, powinien!), to nie jest dostateczne usprawiedliwienie dla autora do zamieszczania takich wypocin, w tym dziale. No chyba, że to szczyt marzeń - dział Z poezja.org...

Poniżej dedykacja dla wzruszonych "przęsłaniem", gdyby mało było "przęsłania" w dziele tytułowym.

"Każdemu można marzyć
Każdemu można kochać"
( Skandal! Jak można tak potraktować świetny tekst E. Schlechtera.)

"Gdyż człowiek bez marzeń
jest pustym człowiekiem"
( to jest tak genialne, że czytam i czytam, i czytam, i czytam... )

Pozdrawiam
Może generalizując, a może i przesadzając, jednak z miłą przyjemnością będę bronił i bronię ten wiersz, bo jest tego wart. Oczywiście najlepiej w „mojej okrojonej” pięciostrofowej wersji (gdzie jeszcze dwie zwrotki są dla mnie wątpliwe /patrz powyższy mój komentarz/).
Kryterium przesłania wiersza, jak najbardziej, a przynajmniej również decyduje o tym, ale po pierwsze, przesłaniem nie jest puenta wiersza. I tylko na pierwszy rzut oka, czyli na pobieżne czytanie wydaje się, że ten wiersz to jest jakaś operetka, bo zasadniczo to jest bardzo rzeczowy i wnikliwy wiersz. Zależy tylko kto, w co wnika. Ale dla mnie najważniejsza jest korelacja miedzy pierwszą, a dwoma ostatnimi zwrotkami. Z której to korelacji, tego co jest teraz (a jest gorzka rzeczywistość) do tego, co człowiek sobie wyobraża, o czym marzy, wynika przesłanie wiersza. Po pierwsze takie, że często, żeby coś osiągnąć, tyle trzeba mieć determinację, co nawet trzeba się wybrać (że powiem, jak już to kiedyś mówiłem) choćby z motyka na księżyc. Trzeba się po prostu na coś (wielkiego, innego) porwać, a nie marudzić, że coś jest nie możliwe, że jest nie do osiągnięcia. Dla mnie więc ten wiersz jest wierszem symbolicznym i wcale nie trzeba być znawcą, żeby wiedzieć co się za czym kryje. No i jakże ważne jest jeszcze to, że ostatnia zwrotka jest piękną refleksją, czyli zdaniem sobie sprawy ze swego położenia. Jakiego położenia? Księcia i żebraka w jednej osobie. Pozdrawiam.
Czarna_Dama

Czarna_Dama

Opublikowano
Opublikowano

Pójdę tam
gdzie żaden człowiek
iść się nie odważył

wyruszę w długą wędrówkę
bez grosza przy duszy
z głową pełną kolorowych marzeń

boso przejdę ziemię wkoło
przez wszelkie żywioły i burze
aby odnaleźć swoje ideały

chciałbym się wykąpać
w białej dużej wannie
z czystego złota i kryształu

pełnej płatków różanych
otoczony gronem
pięknych kobiet

a dziś siedzę i liczę muchy
na dziurawej ławce
pod starym urzędem

z wyobraźni maluję obrazy
wyciągam fakty
z pustego kapelusza

ja książę i żebrak

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      Wierszyk familijny

      Przez wierszyki · Opublikowano

      DZiękuję za sympatię dla podskoków (też tak kiedyś robiłam ):   Pozdrawiam serdecznie @Czarek Płatak @Leszczym @Waldemar_Talar_Talar @huzarc :-)
    • Rrr
      pofleksjowane

      Przez Rrr · Opublikowano

      @violetta dzięki :) @FaLcorN @huzarc@huzarc dzięki :) @Omagamoga jak pokażesz mi jakieś zdjęcia, to wybiorę, na których są rowerzyści :)  
    • Marianne_
      Boob

      Przez Marianne_ · Opublikowano

      Koma: a zrób mi "bob", im bór za amok.  
    • Migrena
      Nic

      Przez Migrena · Opublikowano

      I tak. I tak. Jestem. Nie wiem. Nie czuję się nic. Oddech przechodzi przez szkło stworzenia, rozbija się o własną przezroczystość, a jego odłamki tańczą w próżni - jak anioły, które zapomniały, po co mają skrzydła. Czas spada jak popiół z wypalonej wiary, a jego płatki śnią o ogniu, którego już nie ma. Dno chwili rozsypało się w pył - a w tym pyle milczą ogrody, które aniołowie podlewają łzami zapomnienia. Nic nie wraca. Nic się nie zaczyna. Ten wdech - to echo cudzego istnienia, cudze serce bije we mnie, jakby ktoś inny próbował pamiętać, że jestem. W mroku słychać modlitwy, których nikt nie wypowiedział, i ciszę, która drży, jakby sama chciała zostać imieniem. Ruch – bez znaczenia. Widok – obcy. Świat – zamknięte oko Boga, który śni siebie w zapomnianym języku światła. Kamień – pamięta gwiazdę, która już dawno zgasła, ale jej blask jeszcze trwa w nim jak wspomnienie raju. Człowiek – cień własnego pytania. Nie zostawia śladu, bo nawet cień ma już dosyć towarzyszenia pustce. Cisza kruszy się w palcach istnienia, a powietrze nie zbiera głosu, jakby słuch samego Boga został zatopiony w oceanie jego własnego milczenia. Nie pamiętam, czy to ja oddycham, czy to pustka oddycha mną. Każdy gest – dotyk po śmierci światła. Każda myśl – pył, który zapomniał, że był gwiazdą. Każdy moment – spadanie w dół, w nieskończoność, gdzie czas zamienia się w ciało nicości, a nicość - w puls serca Boga, który zapomniał, że jest Bogiem. I tak. I tak. Jestem. Nie wiem. Nie czuję się nic. Tylko chłód, co pachnie końcem, jakby noc rozłożyła skrzydła nad resztkami istnienia, jakby ciemność chciała uczyć światło, jakby cisza chciała śpiewać, a śpiew - płakać. Nic. Nic. Nic. A jednak - pod popiołem drży iskra: maleńki błąd nicości, który przez ułamek sekundy pomyślał, że chce być. I w tym błędzie - rodzi się światło. Rodzi się czas. Rodzi się miłość, która nigdy nie miała prawa zaistnieć. Bo nawet nicość, gdy się zapatrzy w siebie zbyt długo, zaczyna marzyć o miłości.      
    • Posem
      12#

      Przez Posem · Opublikowano

      Idę do ciebie po trochę relaksu by pomnożyć myśli i spaść w wir  upojnego snu   następny dzień pisze swoje wiersze o niedalekiej przyszłości i patrzy na stos wielkich informacji   próbowałem się zmienić jednak świt zmieniał się w pył i odchodził za noc gdzie szukał kilku słów.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...