Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

to konające drżenie miasta
jak transfuzja podłączona zbyt późno
ulica nie widzi choć przechodzi przeze mnie
zabiera resztki jakie mam w kieszeni
wypluwając mnie w samotność nocy

na ławce pod latarnią nie ma prostytutek
siedzą w hotelach przy barach
między jednym semestrem a drugim
jestem sam próbując łapać słowa
które jak ćmy uciekają w ciemność
pokryte czarną patyną

a wy za żaluzjami waszych więzień
strachu pełni przed każdym nocnym krzykiem
opalacie twarze w świetle kineskopu
po raz czterdziesty oglądacie potop
tęsknicie do rzeczy na które was nie stać

tutaj w labiryncie toczy się auto
czyści na jutro sumienie miasta
spłukuje wodą kurz z chodników
a w kurzu ja i inni

Opublikowano

Januszu, podzielam zdanie Elki, świetny wiersz.
nie przyczepię się do niczego, bo nie jestem profesjonalna :), po prostu go czuję
znakomity obrazek, przekonujący, na wprost, pięknie konsekwentnie poprowadzony wiersz.
brawo.
:)) i pozdrawiam!

Opublikowano

No, jest co poczytać. Swoją drogą: lubię swoje Miasto. Lubię obserwować, mam swoje miejsca, trasy, przejścia w takim czy innym celu powszednim.
Technicznie, ale biorąc pod uwagę tylko swój gust (bo wiedza teoretyczna raczej to nie jest), powycinałbym niektóre wyrazy w celu upłynnienia, ale tak jak teraz jest też jest w sumie dobrze.
Jeden wers powiem: "które jak ćmy uciekają" - bez trzech pod rząd "ś" "ć" (ciemność).
Pozdrawiam Januszu.

Opublikowano

Januszu, wszedłeś na dobrą drogę swojej poezji
czytałem wiersz wczoraj, czytam i dzisiaj i pewnie wrócę jeszcze do niego kilkakrotnie
ten wiersz jest prawdziwy, a ja właśnie takiej poezji szukam
ps. bardzo lubię miasto zamknięte w wersach
zdecydowany plus
pozdrawiam
r

Opublikowano

myślę, że agonia miasta, to tylko tło, a raczej przykrywka dla tego, co dzieje się z peelem- zagubionym, samotnym i rozdartym;
jest wielu jemu podobnych, a peel w ich i własnym imieniu woła o pomoc, bez wołania o pomoc, świetnie to woalując i tylko finalne słowa wiersza do tego nawiązują:
a w kurzu ja i inni
często w tłumie czujemy się jak na bezludziu;
Januszu, to świetny wiersz
nastrój wydaje mi się podobny do mojego wyżej (dzień moralnego nieładu)
mam małą uwagę, czy transfuzję można podłączyć- wydaje mi się, że to jest nazwa procesu, w trakcie którego podłącza się kroplówkę, żeby przetoczyć krew, ale pewności nie mam :)
pozdrawiam serdecznie, Grażyna
:)

Opublikowano

Grażynko, jeszcze nie zdążyłem wpisać komentarzy pod wierszami, które mnie zatrzymały (kilka dni nie było mnie na forum) ale zwróciłem uwagę na Twój, bo leży tematycznie blisko mojego. -Podłączyć transfuzję- jest to trochę potoczne wyrażenie z żargonu szpitalnego, oczywiście podłączyć można np. kroplówkę. Dziękuję za podzielenie się refleksjami i poświęcony czas. Pozdrawiam serdecznie.
J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KOBIETA To jest wiersz zmysłowy, oniryczny, oparty na bardzo delikatnych detalach. Jego siła tkwi w zmysłowej kondensacji, rysując kontury, które można głęboko wypełnić znaczeniami.  
    • @Migrena To utwór, który z niezwykłym talentem operuje projekcjami metafizycznymi. Tym samym pragnie dotknąć granicy języka i milczenia, świadomie jednak stwierdzając , iż posiadany aparat pojęć czyni to niewiarygodnym. Tkwi w tym wniosku rodzaj ontologicznej rozpaczy, poczucie łamliwości pojęć w starciu z potrzebą ich wyrażania. Pozostaje wsłuchanie się w pustkę, słowa służą filtrowania szumu z jej powierzchni.    
    • @huzarc   Genialny wiersz ! :) zapada głęboko…szumiąc :) we krwi!   
    • Ojciec. Kopał kamienie w drodze do szkoły, trwała elektryfikacja wsi.   Pyskaty, ale praca w polu i silne ręce poskramiały górność myśli.   Człowiek lądował na księżycu, a grusza w ogrodzie wciąż rodziła owoce, nakrapiane wspomnieniem wojny.   Rekrut.   Potem ciężki plon od rana po zmierzch. Tam, gdzie dziś mruczą holenderskie kombajny.   Przerwana dekada. Brakło już oddechu dla ciągłych oklasków.   W końcu ja. I miasto. W nim dom z niczego wydobyty. Walka o cement, Jak synonim awansu    Układał szyny tam, gdzie teraz zarosła trawa. Pokolenie niepotrzebnych.   Wreszcie wycug u Niemca. Dobrowolny, choć z protekcji, przy maszynie.    Taki jest w końcu postęp.   Dziadek miał gorzej. On miał przymusowy, jako inwentarz domowy.   Ojciec kończy siedemdziesiąt lat.   A ja? Kim mądrzy Europejczycy mogłem zostać z taką metryką?  
    • @Migrena Informatyk mnie przeklnie. Dzisiaj rano budziłam go telefonem dwa razy, bo on śpi  do 12-tej w południe (no ja wiem - długo siedzi, to potem dłużej śpi)  To niech wycisza tel. Prawda?  Więc jak odebrał, to ja mu mówię - to mój komputer umiera, a ty śpisz? Przyjechał, zrobił, ale ja wiem? Na jak długo? 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ty to byś pewnie nauczył nawet pieska mówić ludzkim głosem :) A ja lubię pisać. Albo nie wiem, może to moja klawiatura lubi moje paluszki?  Chyba zaraziłam się od komputera, bo głupio gadam :p
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...