Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj Dawidzie - Już jest nasz trzech - podoba mi się ta miniaturka ,
Sami fundujemy sobie tego wroga - wroga który może ale nie musi
nas pokonać .
Ja się do niego przyzwyczaiłem - stał się mym przyjacielem .
Wiem że ci którzy go nienawidzą z powodu dobrze znanego -
pomyślą iż jestem szaleńcem nazywając go tak .
Ale ilu takich szaleńców chodzi po świecie - lepiej nie liczyć bo
głowa może rozboleć .
pozd.
Opublikowano

Zwięzła miniaturka o akceptowanym, czasem nawet mile widzianym wrogu. Nonsensy, które w nas drzemią a ściślej mówiąc w naszych płucach, bo jak można akceptować wroga?
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



lepszy swój wróg
niż obcy
powiedział mały chłopczyk
kopcąc papierosy

;-)) pozdr. Dawidzie. Tak mi się skojarzył twój wiersz. :-)) a

Wierszyk trafny ;))
Dzięki Aniu pozdrówka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj Dawidzie - Już jest nasz trzech - podoba mi się ta miniaturka ,
Sami fundujemy sobie tego wroga - wroga który może ale nie musi
nas pokonać .
Ja się do niego przyzwyczaiłem - stał się mym przyjacielem .
Wiem że ci którzy go nienawidzą z powodu dobrze znanego -
pomyślą iż jestem szaleńcem nazywając go tak .
Ale ilu takich szaleńców chodzi po świecie - lepiej nie liczyć bo
głowa może rozboleć .
pozd.

No tak, wroga też można oswoić, zdecydowanie można ;)
Dzięki Waldku za zatrzymanie się, pozdrówka
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a ja go kopnąłem w dupę
teraz piję i szlag mnie trafia, że znów pod stołem
wiersz przeczytałem ze zrozumieniem
pozdrawiam
r

I o to chodziło :)
może wyrwiemy się kiedyś na jakiegoś bronia
fajnie by było. Dzięki za cztanie
i pozdrawiam Rafale.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @yfgfd123 Pisz dalej – tylko tym razem dla niej, nie dla redakcji.
    • Ej, mała - tu w młynie czas klei się jak kit, a ja z niego lepię gryps. Piszę ci na papierze od paczki, co śmierdzi jak melina po bibie. Kraty śpiewają swoje, kibel parzy wspomnienia, a ja cię mam w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie. Twoje imię dźwięczy na spacerniaku jak stara piosenka z zakazanego radia. Łapię oddech, łapię dym, mam cię w kieszeni jak filong ze zdjęciem. Ty - moja sztela, co trzyma pion, gdy świat wali wałki. Ja - zawiniak, co kitra uczucie między cegłami i szeptem, trzymam pax i sztelę jak beton w dłoni, czuję szajbę w murze, która przypomina, że każdy dzień waży tonę. Bo tu każdy ma wyrok, ale nie każdy ma dla kogo odliczać czas. Ja mam - i to mnie trzyma przy murze jak stalowy sen. Gdy noc kręci szlaję po korytarzu, twoje oczy są moim światłem, jakbyś przeszła przez mur i zostawiła klucz w mojej dłoni. Nie obiecuję złota, obiecuję tylko lojalkę i prawdziwy sztos - bo kocham cię jak przyjaciel na balecie: z zasadą, bez ściemy. Więc trzymaj ten gryps, niech śmierdzi betonem i dymem, niech każdy wie, że nawet zawiniety chłop ma serce. A kiedy wyjdę - nie wezmę nic, prócz ciebie i dwóch zdań: że kocham. Że wrócę. Że na słowo - na beton -  trzymam fason i kit, czuję rufę i gruchot, które uczą, że mur nigdy nie kłamie. A jak mnie kiedyś zapytają, co ocaliło mnie z muru, powiem: twoje imię - napisane jak modlitwa na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką.  
    • Most pospinany zewsząd na miłości zardzewiałych kłódkach. Ja zawsze jestem zero jedynkowy. W miłości zawsze u mnie druga tura. Wolę jednak opiekę śmierci. Dlatego właśnie ochoczo chwyciłem lekkość pióra. Bez pomocy już nie wstanę i nie wyruszę w świat. Jak kaleka-zabawka o wyrwanych kółkach. Nie niewiast uśmiech a drwina. Teraz ciśnienie mi podnosi. Duma pobita nieraz. Kolejny raz w zaułki duszy krwawo uderzona. A miłość jak ptak chorowity, przez wiatry burzy strącona. Demoniczny kot, trzewia jej zębami rwie. I truchło w pysku triumfalnie unosi. Nie bój się. Podejdź pod ogrodzenie. To cmentarz Twych marzeń. Potężny, skażony obszar. Stoisz nad ciemnością otwartego grobu. By wpaść potrzebujesz szturchańca. Obok we mgle trupiej, rozkłada się ciało miłości gońca. Consummatum est! Ego iam moriar.
    • @viola arvensis Ciepnij nostalgię na śmietnik,                               jesteśmy przecież... naczelni.
    • @Waldemar_Talar_Talar powiedzieć kocham i zostać kiedy trudno - to miłość
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...