Wejdź do ogrodu mego

[Marek M]

Wejdź proszę, kochany,
do ogrodu mego,
bramy uchylone,
kwieciem przystrojone.

Zobacz! Cała płonę.

Ogród pełen piękna
ciepłem nasycony,
nakarmi słodyczą
i ukoi ciszą...

A kwiaty ogrodu
napełnione miodem,
przyciągają barwą
i drgają spragnione…

Czekając spełnienia
nęcą swą urodą,
rozwierają płatki
kusząc aromatem -

Wzywają... wzywają.

Wejdź do mej kwietnicy,
nie czekaj, nie zwlekaj,
przytul miłe usta,
uciesz swoje oczy!

Dary mych ogrodów
chłoń zmysłami swymi,
Rozkoszuj się w pełni!...
Nie pędź tak!... Poczekaj!

Jeden rozwinięty,
w pąku kwiat jest drugi,
zbierz bukiet obfity!...
Delektuj się!... Uwierz!

Bierz z mego ogrodu
ile w Twojej mocy,
wnikaj weń, poszukaj!
Mój kwiat jest uroczy.

Rozkosz kroplą spływa
w ironii niemocy.

[M._Krzywak]

Witam
Pozwolę sobie przytoczyć Pański wiersz jako dowód, że można jeszcze ułożyć tekst, który pod względem warsztatowym jest sprawny.

Pozdrawiam!

[Antoni Slawbicki]

jeśli widzę wiersz podpisany męskim imieniem a w pierwszym wersie czytam:
"Wejdź proszę, kochany"
to wychodzę

[Marek M]

Gdybyś Antoni przeczytał cały wiersz, to wiedziałbyś, że to kobieta wypowiada się w tym wierszu. np: "cała płonę". Zresztą to dokładnie wynika z całego kontekstu. Ja też nie lubię kochających inaczej, ale wszędzie trzeba zachować umiar, przy czytaniu wiersza też. Kobieta nie może w tym wierszu powiedzieć "wejdź do ogrodu mego kochana" bo to byłaby lesba. Proste. Ten wiersz pisałem w imieniu pragnącej kobiety. Tyle. MarekM

[Antoni Slawbicki]

no tak, I'm sorry, dotczytałem i jest OK.