Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"ślepy czas"

ten poranek nie ma oczu
- seans filmowy dla ślepców -
to jest bardzo zimowy poranek

te tam na dole
to nie anioły a małe dzieci
lepią z białych piór bałwany

kobieta na stole była wódką
dziadek się uparł i teraz sam
muszę szukać gniazda
w którym diabeł trzyma młode

kobieta która wylała wódkę była
podpunktem a w koło świat
się kręcił - rozlany sen nie rozgrzeszy
niemniej jednak do twarzy jej ze skrzydłami

Opublikowano

Podpisuję się pod komentarzem Adama. Rzeczywiście - brzmi to trochę jak potok luźlnych skojarzeń. Ale może to tylko wrażenie, które odniosłam na skutek tego, że wiersz ten może mieć dla autora wymiar bardzo osobisty.

pozdrawiam

Opublikowano

Jeszcze raz dziękuję za komentarze. Zgadzam się arcydzieło to to nie jest, ale wiersz dla mnie ważny. Zaimki i wszystkie inne szczegóły zostały zastosowane celowo. Wiersz ten przeznaczony jest raczej do recytacji, niżeli do czytania go sobie samemu.

Pozdrawiam i mam nadzieję, że ktoś go pochwali, a przynajmniej po części zrozumie. Aż tak osobisty to on nie jest...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • "to ja... wasz ocalały NIKT"... jakże wiele te słowa mówią, co tam.. krzyczą.! ale kto to usłyszy, czy.. komicy.. u sterów.?????? oni ślepi i głusi na wołanie ziemi i ludzi, że chcą normalnie żyć.   Nie czytałam go wczoraj, tzn. tylko początek w okienku, nie chciałam na noc takiej straszliwej treści. Opisałeś koniec i to naprawdę może być koniec... natura się odrodzi za ileś lat, ale istnień ludzkich, spopielałych mogą być miliony.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Wcale bym się niebu nie zdziwiła... bo ileż można patrzeć na głupotę człowieka. Cóż dodać... to straszny w swej wymowie wiersz i.. 'strasznie' dobrze go napisałeś. Hej, jesienne, ze słońcem, które we mnie, pomimo...
    • @andrew Urzeka mnie ta delikatność. Kwiaty, które "bawiły się kolorami", powiew smakujący jak poziomki... A w tym wszystkim - nieobecność kogoś, kto miał być. Pięknie to oddałeś, bez rozpaczy, tylko z cichym żalem.
    • @Nata_Kruk "Wyrysowałam całkiem różowe życie" - to jest zdanie, które zostaje. Cały ten wiersz to opowieść o sile - nie głośnej, nie heroicznej, ale takiej cichej, dziecięcej, która po prostu... przetrwała. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez kochanego brata, ale w dzieciństwie było rożnie - uwielbiał moim zabawkom zaglądać do środka. Twój wiersz jest Piękny!
    • @Amber... bohater(ka) nie wychodzi naprzeciw, bo sam(a) potrzebuje pomocy... W krytycznym momencie, może znaleźć się ktoś, dobrze, gdy przyjaciel, kto wręcz podbiegnie z pomocą i będzie ostatnią deską ratunku, a potrzebujący chwyci się nawet... brzytwy... bo, zakładam, że jednak taka osoba chce żyć. Takie nieprzewidziane okoliczności uratowania kogoś, mogą stać się preludium do barwniejszego życia. Oby zawsze.      
    • @Toyer "Wyciągnąć kopyta, pójść do piachu, umrzeć ze śmiechu" - nigdy śmierć nie była tak żywa :) To jest świetnie skonstruowane i naprawdę zabawne. Bardzo dobre! Lubię zabawy z idiomami.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...