Oda do wiosny z bułką z masłem..

[Ran_Gis]

niosę cię z sobą
ścieżką marcową
pąki na drzewach
stękają wiosną

zegar na dworcu
kołysze czas
w biodrach pędzących
niezłomnie do kasy
w kwadranso proporcjach
dzwięczny bim bom

na taśmie
przesuwających się chmur
płyniemy w pejzaż
za horyzont miasta

ciężko
wydostać się słowom
po zimowej
hibernacji zmysłów

Słońce
jaskrawy motyl południa
frunie za mną w przyrodę
na kwartał zastaną

pośród bezwonnej ciszy
bezlistnych drzewostanów
nagle podbiega skronią
pulsująca refleksja

że życie sunie
jak złoty wąż
prosto w cmentarz

oto czas bycia
i spoczynku
bezwietrznego..

w prastarych kopcach
po sennych alejach
śpią zapomniane
rodzinne cywilizacje

kalendarz świetlny
z krystalicznym ekranem
w który zerkam
ja krótkowieczny człowiek

wierny doceniacz
mgnienia wiosny
bo zawsze
krótsza jak wybuch

w kąpieli kosmicznej
pławi się Słońce
i jeśli już wracać
to przed siebie

w rozpryski gwiezdne
drogi mlecznej
w spiralne autostrady
ku zajazdom planet
pod kwaterę bliskich

zapalam lampkę

pora na lancz..
z chrupiącą bułką
pociągniętą masłem

[krowieńczak]

Mozolny wiersz...dobrze, że pora na lancz z bułką z masłem (fajnie, że nie lunch).
Ale coś w nim takiego, że radość wsuwającego bułkę czytacza bierze, czytacza ody.
No fantastyczne i gdybym miała tu wynotować, które fragmenty mi najbardziej,
to wynotowałabym wiersz cały.
:)

[Ran_Gis]

- rzeczesz cały.. no to Całą mozolnie całyję..
choć na kulkulatorku..i innych całkach pierwiasnkach
żem nigrama tny..
R