Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


byłem parę dni temu na obozie kadry małopolski w gimnastyce z moimi zawodnikami i z ośmiolatkami grałem w scrable, dali radę(-:, słowa takie jak metafora kontempluję były co prawda trudne ale dla tego jest taki zawód jak nauczyciel, żeby malucha nauczył. Choć panie Kamilu dzieci nawet gimnazjalne mają problem z czytaniem ze zrozumieniem więc wątek na dłuższą dyskusję.
pozdr

p.s "złotobarwne" jak piszę razem to mi słownik podkreśla na czerwono)-:
pozadr

nie zawsze trzeba liczyć na korektor internetowy (czerwona kreska...) warto mieć wiedzę ogólną , ale przy kłopotach w internecie jest dziesiątki słowników różnej maści, są porady językowe itp itd

pozdrawiam

tak więc dziękuję za baczne oko i poprawię błąd
pozdr
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Mickiewicz mieszał jeszcze bardziej , a w niczym mu to nie przeszkodziło , wręcz przeciwnie np. W 'Panu Tadeuszu' opis sadu i ogrodu - totalne pomieszanie - chodziło o wspomnienie , wrażenie , cieszenie się obrazami z przeszłości

Wierszyk śliczny
Pozdrawiam Stary Kredens
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Mickiewicz mieszał jeszcze bardziej , a w niczym mu to nie przeszkodziło , wręcz przeciwnie np. W 'Panu Tadeuszu' opis sadu i ogrodu - totalne pomieszanie - chodziło o wspomnienie , wrażenie , cieszenie się obrazami z przeszłości

Wierszyk śliczny
Pozdrawiam Stary Kredens


dziękuje
pozdr
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Mickiewicz mieszał jeszcze bardziej , a w niczym mu to nie przeszkodziło , wręcz przeciwnie np. W 'Panu Tadeuszu' opis sadu i ogrodu - totalne pomieszanie - chodziło o wspomnienie , wrażenie , cieszenie się obrazami z przeszłości

Wierszyk śliczny
Pozdrawiam Stary Kredens

no i chcesz pan powiedzieć , że to logiczne!

podziwiam - tiu niczemu nie można się dziwić - payton się kłania
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




autor ma tego świadomość i zrobił to z umyślnie((-:
pozdr


Macieju lepiej sie przyznać do błędu wynikającego z niewiedzy niż brnąć w śmiesznośc , wszak pan Mithotyn ma niezaprzeczalną rację , a ci co ci kadzą najnormalniej cie podpuszczają :) - chcesz, brnij w to i się osmieszaj coraz bardziej, bo oni ośmieszając sie nic nie ryzykują , bowiem to twoja sprawa
Opublikowano

w ściółce śliczne kapelusze
dla grzybiarzy istny raj
przebiśniegi dzikie róże
wielobarwny leśny gaj

Często bywam w lesie, ale żeby grzybki obok przebiśniegów rosły ... nie spotkałam.
Biedne dzieciaki :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




autor ma tego świadomość i zrobił to z umyślnie((-:
pozdr


Macieju lepiej sie przyznać do błędu wynikającego z niewiedzy niż brnąć w śmiesznośc , wszak pan Mithotyn ma niezaprzeczalną rację , a ci co ci kadzą najnormalniej cie podpuszczają :) - chcesz, brnij w to i się osmieszaj coraz bardziej, bo oni ośmieszając sie nic nie ryzykują , bowiem to twoja sprawa


och jak się ośmieszyłem jest mi niezmiernie przykro, biję się w pierś i lecę czym prędzej do spowiedzi(((-:
pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...