Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Autorce gratuluję konsekwencji i dobrnięcia do jednego z finałów czyli do tomiku...Ile samozaparcia kosztuje sama taka decyzja wiedzą dobrze ci, którzy postawili na swoim zarówno w realizowaniu samoswojej poetyki nie zważając na krytyczne trendy, jak i ci, którzy się uparli przy swojej wizji i często rezygnując z innych przyjemności zdecydowali się na wydanie tomu -
wiersze czytałem z dużą satysfakcją, bo są to wiersze dla osób myślących i wrażliwych na wartość znaczeniową słowa; poezja lingwistyczna zyskała sobie tym samym oryginalne i solidne wsparcie;
mój udział jest tu żaden - krytyk jak satelita, żyje światłem odbitym;

serdeczne pozdrowienia kalino! :))

czytelnikom drugiego już tomiku kaliny gwarantuję mocne wrażenia artystyczne -

J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a gdyby Państwo jednak mocnych wrażeń artystycznych nie mieli, to proszę z reklamacją do Sojana Jacka niejakiego tu zacytowanego- niech się tłumaczy, broni i wynagradza:)))

ukłony dla Ciebie Jacku

pozdrawiam również
Opublikowano

Kalino,
nie wiem czy mogę tak publicznie, czy nie będziesz miała mi za złe, ale co mi tam:)

Przepiękne to cudo, otrzymałem dziś. Tomik po wstępnym oglądzie prezentuje się doskonale; chyba się nie pomylę jeśli napiszę, że finezja przebija prawie z każdej kartki, w wielu miejscach. O wierszach nic nie powiem, sporo znam z Twojej strony www, a te nieznane nie są do szybkiego czytania. Doskonały wiersz „Ptakom” już kiedyś bardzo zachwycił,
teraz sobie go przypomniałem.
A to, co na ostatniej stronie:

(...) Jest taki dream,
z którym się nie dyskutuje.
Jest i będzie. Jak dzień.
Obudzi się przede mną
I zaśnie po mnie.
Będę rodziła mu dzieci


robi GŁĘBOKIE wrażenie.

Kalino,
mam sporo tomików, ale ten chyba przebija wszystkie.
Piękny, nawet ośmielę się powiedzieć – kobiecy, lubię takie.

Dziękując bardzo, ale to bardzo
pozdrawiam serdecznie
Wiktor

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Musiałabym być chyba poszkodowana na umyśle, żeby mieć za złe takie słowa :)))
bardzo dziękuję. ogromnie się cieszę
i nie wiem czy zasnę dziś
z radości oczywiście:)))

ukłony
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wie Pan/i, znam parę nieładniejszych rzeczy na tym świecie niż chwalenie się tym, czym ja się tu chwalę :),
co do poezji to wydaje mi się, że między nami jeszcze chyba nikt nie czytał:)
a o nakład proszę się nie martwić - wystarczy :)

dzięki za odwiedziny

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Przepiękny wiersz! Z melancholijną atmosferę i subtelną muzyką słów. Szczególnie poruszające jest to napięcie między tym, czego się nie da kontrolować ("nie wybiera się wiatrów", "na moje "nie" afekt nie zwraca uwagi") a delikatną obserwacją świata. Metafora "panny słomiane" i to pytanie na końcu o radio - czyje? - zostawiają czytelnika z pięknym niedosytem. Pozdrawiam.   ps.Bardziej "znam" ojca - malarza. Ale wiem, że Tomasz był również tłumaczem, np. "Monty Pythona".
    • chcą się odnaleźć wśród ludzi zgubiłem klucze bezdomnym się stając błądząc znalazłem kluczyk bez zamka którego nie znałem odnajdując siebie się pogubiłem bo wiem że nie chciałem się znaleźć wiesz tylko ty i zamek i zawsze tam mnie zastaniesz
    • @andrew Dotykasz w wierszu bardzo głębokich, uniwersalnych pytań o sprawiedliwość, wdzięczność i odpowiedzialność wobec innych. Dylemat, który nurtuje wielu ludzi - jak żyć świadomie i uczciwie w świecie pełnym nierówności. 
    • @Toyer Twój wiersz to bardzo osobiste i wzruszające wyznanie wiary, pełne ludzkiej słabości i tęsknoty za bliskością z Bogiem. Widać w nim prawdziwą walkę wewnętrzną, szczere przyznanie się do własnych słabości i głęboki głód duchowy. To, jak opisujesz siebie jako tego, kto "puka nieśmiało" i "dzwoni dzwonkiem czasami", pokazuje piękną pokorę i świadomość własnej małości wobec wielkości Bożej. Szczególnie poruszające są te fragmenty, gdzie mówisz o tym, że "dla mnie to wiele, dla Ciebie mało" - to bardzo prawdziwe odczucie każdego, kto próbuje nawiązać relację z tym, co nieskończenie nas przekracza.  
    • @Pan Ropuch Twój wiersz ma piękną, intymną atmosferę. Metafora pięciolinii jako przestrzeni, gdzie druga osoba może "się rozgościć" wśród "szeptów, jęków i westchnień" jest bardzo zmysłowa i muzyczna. Bardzo mi się podoba.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...