***(Chodnikiem toczy się łeb słońca,)

[Bronisław Jaśmin]

***

Łeb słońca toczy się na palcach,
krwawiącym cieniem, - pożywności
dla kroków, stóp i konających
szpitalem modlitw cieni z palców.
Wędrówka chmur zamiera chodem
noszenia kropel z pustych studzien.
Daleko świecą się jałmużną
salonu niebios puste okna:
te inne małe nieba w ciałach,
szkieletach tkanych z prostytucji,
a wreszcie brzemienności dłoni.

A ja rozmawiam z kamieniami,
i płodzę je koleją rzeczy:
że my dla nieba kamieniami,
lecz dla kamieni też Błękitem.

-------------------------------

Chodnikiem toczy się łeb słońca,
ożywczym cieniem, dniem krwawiącym.
Świecącą krew wysączy zegar,
by zdławić i udusić promień,
pijący rzeki barw w źrenicach.
Już źródłem mu wysychające,
choć spadło z odwieczności nieba.

Chodnikiem toczy się łeb słońca...

[Almare]

Zaintrygował mnie odważny tytuł ( choć wolałbym w nim głowę niż łeb ) wszedłem i... niestety, reszta słaba.

Pozdrawiam

[Ran_Gis]

- za sam tytuł, najwyższy tytuł... o reszcie nie wspomnę !

Ran