Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

to mógł być kwadrat
wpisany w okrąg

najciemniejszą odmianą bieli jest czerń

biel jest pozorna
a ciało doskonale czarne
nie istnieje w rzeczywistości

prawdopodobieństwo kształtu
kobiety i mężczyzny
mieszanina barw prostych
temperatury
na jedną niewiadomą postać

Opublikowano

Ciała doskonale czene istnieją. Ale czy w rzeczywistości?
W myślach na pewno.
Czy też to tylko pobożne życzenia fizyków?
Jedno jest pewne - pozorność bieli.
A w niej jest wszystko.
Dla odbiorcy szukającego wszystkiego w niczym to istota powstania, czasu, fianłu.
Wszystko co składa się na niewiadomą.
Człowiek witruwiański.

Opublikowano

Tak, podsuwasz zwodniczym zmysłom obrazek pary "prawie witruwiańskiej", ale chyba tylko po to, żeby pokazać, jak bardzo to materialne wyobrażenie jest nieistotne. Ten kwadrat to chyba najbardziej od "emcekwadrat" ;)) Lubię Twoje rozważania filozoficzne w wierszach, Agaś :)
(Coś mi się nasunęło, ale podepnę pod "party people")

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




to mógł być kwadrat
wpisany w okrąg
rzeźba Rodina albo pocałunek

biel jest pozorna
a ciało doskonale czarne
nie istnieje

prawdopodobieństwo kształtu
kobiety i mężczyzny
mieszanina barw i temperatura - niewiadoma

Wybacz, nie moglam się oprzeć...
A.

Bardzo dobrze jeśli wiersze wywołują takie obrazy :))
Pocałunku i rzeźby Rodina nie mogę dodać do wiersza, choć to bardzo kusząca propozycja i bardzo na temat ;))
Niech zostanie ślad w tej formie; www.bctelekomunikacja.pl/bct/gosc.php?Id=224
Dziękuję za podążanie podobnymi ścieżkami, pozdrawiam :))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Obejrzałam z przyjemnością, pozostaje mi cieszyć się myślą, że swoje urodziny obchodzę razem z Albertem Einsteinem ;)) przyjdź z Leonardem da Vinci ;))
Oj będzie Energia !:)))
Kwadrat mi się rozmnaża w gwiazdę o niezliczonej ilości ramion wpisanej w okrąg :))
Dziękuję Słodka Truskawko
Twoja Czereśnia ;)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ten "przystojniak" tym razem przyjdzie bez gorseciku, a jaki Twój(rczy) !
Toż to prawdziwe wyzwanie :))
Co miesiąc urodziny, prawdziwa tancbuda zapowiada się nam na wiośniu - przedwiośniu.
:))))
Opublikowano

"biel jest pozorna
a ciało doskonale czarne
nie istnieje w rzeczywistości"
myślę, że może, może, jest?? Taka wieeeelka, czaaarna dziuuura!??
Świetny wiersz, oszczędny w obrazach, konsekwentnie przeprowadzona myśl.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No to poleciałaś Babo kochana daleko w kosmos :)
Może być, że czarna dziura byle nie za blisko i nie w portfelu ;))
masywne czarne dziury w centrach aktywnych galaktyk powodują w nich silnie świecenie, skutkiem opadania otaczającej materii, i dlatego obiekty zawierające czarne dziury należą do najjaśniejszych we Wszechświecie.
Dziękuję za daleką podróż i zakrzywienie czasoprzestrzeni ;))
Pozdrawiam serdecznie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...