wrzeciono

[Joanna_W.]

to było

tak wietrznie
na wylot

minęło prędzej
nim zmroził
świt do bzu
czarne jagody

jeszcze czuwają
kiście paciorków
las na kolanach
adoruje szaleństwo

i tylko szybciej
chwytamy nici
tańczące

po lecie

[Coolt]

Pozazdrościć takiej swobody dopierania słów i malowania obrazów :)

Nie wiem po co to 'to' w pierwszym wersie? 'było' samotne jakoś bardziej mi się widzi.
Lekko,zgrabnie, czyta się przyjemnie.

Pozdrawiam serdecznie
Coolt

[Tadeusz_Hutkowski]

Tak...bardzo ładnie poprowadzone

Pozdrawiam

Tadeusz

[Joanna_W.]

Dziękuję za przeczytanie i komentarze.

A.

[Witold Marek]

A bo to jest sens chwytać te nici...? Ja bym się tam nie umiał posłużyć tym wrzecionem. Ale w cudzych rękach urzeka mnie :) a to warte wydrukowania na (pół)księżycu.

Pozdrawiam.

[Roman Bezet]

Zadziwiasz Pani Autorko formą.
Z tej perspektywy (to było) widzę konstrukcję Twoich wierszy: ekspozycja - krótki strzał, zawiązanie - rozgrywki międzysłowne (świt do bzu - ?), liryczne wyprowadzenie - różne nastroje, pointa - refleksja (bez wymądrzania się).
Tak jakoś głupio wpadłem na tę bzdurną myśl.

Podoba mi się wiersz (i decyzja ;)

pzdr. bezet

[Joanna_W.]

Jakiś sens jest, Marku.
Bezecie, cóż - widzę, że Ty w kategoriach strzeleckich nawet czytasz.

Dziękuję za spostrzeżenia. A.

[Witold Marek]

To moje pytanie o sens miało być retoryczne jak śpiew wrzeciona :)