Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Choć jeszcze spod śniegu nie widać śnieżyczek
(grzybiarzem nie jestem) ja wezmę koszyczek
i pójdę do lasu, i niczym ta menda
po ścieżkach ... - bez celu ja będę się szwendał?

Nic bardziej mylnego, bo koszyk mam cały
dosłownie po brzegi pełniutki gorzały
i święcie przyrzekam, że nie tknę kropelki
choć będzie korciło i mróz będzie wielki.

Lecz jednak gdy cel mój osiągnę, dam czadu,
że co? Że przynudzam? Że ja gadu gadu?
No dobrze już streszczam i walę wprost z mostu
- odczuwam pragnienie, chcę uciec od postu ...

Pościłem dość długo, wariują hormony
a facet jest wściekły gdy jest wyposzczony
dlatego do lasu gdzie dołek i górka,
gdzie drzewko i krzaczek by szukać Kaptura.

Dopadnę. Tak myślę i mniemam, że ona
w tym lesie nie mniej jest niż ja wyposzczona
więc jak się we dwoje przyssiemy do flaszek
po lesie poniesie Hej przeleciał ptaszek ...


mniej wtajemniczonym wyjaśniam:
Post filipowy (przed świętem Narodzenia Jezusa Chrystusa)
- trwa czterdzieści dni od 28 listopada do 6 stycznia.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Zniwelować chłód wieczoru
można setką lub humoru
pełną garścią gdy czerpany
z wiersza, który napisany
niekoniecznie w stylu wieszcza
bo i wypociny leszcza
nieraz w sobie jak w skorupce
mają perłę a hołubce,
które kreśli ten i owy
tworzą klimat rozrywkowy.


Pozdrawiam :))
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





No i patrz pan takie czasy
mam wódeczkę i frykasy,
chęci także mam niemałe
ale skoro słowo dałem

choć sam sobie (inna sprawa)
nie zamierzam łamać prawa,
chociaż żywej duszy wokół
nie ma, ja ustawiam cokół

w środek wstawiam butelczyny
i dopóty tej dziewczyny
nie ustrzelę (patrz - poderwę)
robię sobie w piciu przerwę.

Chcesz mnie wspomóc? Dodaj wiary
lub na dziewkę daj namiary,
w którym lesie, w którym borze
mieszka, czeka to niebożę

a zapewniam, do kaduka,
że dziewoję tą odszukam
no a potem na polanie
będzie wręcz nieziemskie chlanie

aż zwierzyna dzika, płowa
wnet w ostępie się pochowa
i mchem uszy pozatyka
- taka będzie pijatyka.


Pozdrawiam
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Kiedy szyby oszronione
i na zewnątrz brak widoków
często ślęczę nad znaczkami
a pisanie, te z doskoku

musi w parze iść z humorem
bym nie zgnuśniał jak zgred stary
więc uciekam w świat iluzji
niczym uczeń na wagary.

Pohulawszy sobie nieco
w sytuacjach, które tworzę
znów powracam do mych znaczków
i zanurzam się jak w morze

płynąc głębią oceanów
mym okrętem ile mocy
bez użycia peryskopu
sześć kolejnych dni i nocy.


Pozdrawiam
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Poprzez pryzmat słów i czasu,
poprzez pryzmat komentarzy
ktoś z was ochrzci mnie trefnisiem
chociaż nie zna mojej twarzy.

Poprzez postrzeganie świata,
tego co jest na uboczu
ktoś z was ochrzci mnie szperaczem
choć nie widział moich oczu.

Poprzez wymiar cnót i błędów
niejednego z was poruszy
opisana historyjka
chociaż nie zna mojej duszy.


Pozdrawiam
HJ

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta właśnie tak :) Dzięki     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...