Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Oxyvia J.;

Joasiu - to wielki honor być nagrodzonym od Ciebie tak akceptującym komentarzem po latach dezawuowania moich wysiłków...
ukłony!
:)!
J.S

Piotr Płoszaj.;
- duchowe gratyfikacje niestety nie zaspokoją egzystencjalnych potrzeb, ale mogą uczynić je mniej dokuczliwym....
pozdrawiam
J.S

Jolanta S.;
- MYLISZ się, to nowe nie da się kupić, trzeba sobie wypracować....

serdecznie pozdrawiam
J.S

Marat Dakunin.;
- czy musisz ujawniać kulisy tej literackiej operacji? niby kolega a zdradza....erystyka jest tylko dla wtajemniczonych, nie dla ignorantów, a poza tym - w wysławianiu poza bardzo często sąsiaduje z polityką i dogmatyką...uśmiechnij się!
:))
J.S

Opublikowano

Dorota Jabłońska.;
jak wiesz, przyzwyczajenie jest drugą naturą, a ja przywykłem do porządku ustanowionego na początku i nie widzę znaczącej róznicy w proponowanej zmianie - na teraz pozostanę przy oryginale ale kwestię pozostawiam otwartą...
dziękuję za wejrzenie!
:)
pozdrawiam!
J.S

Ps.;
- jak pisał Norwid: styl to człowiek; wszyscy wypowiadamy się we właściwy dla siebie sposób, rozpoznawalny imiennie; fakt - to jeden ze starszych tekstów, który przeszedł niedawno kosmetykę...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dobór słów do komentarza był czysto losowy
:))

pozdrawiam

mam podejrzenie, że acan chichocze...jak Boruta w starej wierzbie....
:))
J.S

Rokita. w wierzbie mieszka Rokita, diabeł chłopski. Boruta to pan Łęczyckiego zamku, diabeł szlachecki, co od piwnicy nie stroni
:)
Opublikowano

dzie wuszka.;

- a to aśćka nie wie, że po 1945 wypędzono Borutę z jego własności? spauperyzował się Pan Boruta i sfraternizował z masami, a nawet zamieszkał w jednym z pokoi z Rokitą?
- tam go spotkałem, tam z nim gadałem, tam od niego namaszczenie na poetę otrzymałem...

:))!
J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wielka to dla mnie radość czytać znowu coś tak wspaniałego spod Twojego pióra! :-)
Przez te "lata" (czyli chyba kilka miesięcy?) miałeś jakiś nieustający kryzys, w dodatku połączony z przejawami megalomanii i agresji. Ale być może zaczyna Ci to przechodzić?...
Zresztą w tym czasie chyba jeszcze kilka Twoich wierszy mi się podobało. A przynajmniej jeden. Pamiętasz? Choć nie tak bardzo jak ten.
Odkłony!
Oxy.
  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Łotr, mówisz? :))) Nieprzyjemny? :))) Widziałam gorszych, uwierz mi. Ty przynajmniej przepraszasz - to cię od prawdziwych łotrów różni. Więc przyjmuję przeprosiny, choć nie wiem za co dokładnie. Może za to, że jesteś sobą? To akurat mi nie wadzi.    ps. znowu przepraszasz! :)))))))))))))
    • @Berenika97   to ja jeszcze tylko......przepraszam :)))))))   nieprzyjemny łotr ze mnie :))))))    
    • @viola arvensis Jaki cudowny, żywy wiersz! Tak właśnie wygląda zakochanie, które "tupie po głowie". "Czerwienię się poziomką , różyczką rozkwitam" - to urocze! Jakbym czytała wiersz o sobie, bo jak byłam zakochana w koledze z klasy - to miałam różyczkę! To była emocjonalna tragedia. :) "Zwieję przed kochaniem" - świetne, bo jednocześnie ucieka i przyznaje, że to już jest kochanie.
    • @Berenika97 Pięknie.
    • Poranek. Ale to nie nowy dzień. Nie początek, to tylko ciało oddane przez ogień, gdy noc skończyła swój rytuał. Słońce wstaje - nie jak zbawienie, ale jak świadek zbrodni. Rozrywa niebo pazurami światła, jakby chciało zajrzeć im pod ich powieki. Oni - jeszcze nadzy, ale już nie dzicy. Leżą w świetle po sobie, jak dwie rzeźby z soli, których dotyk roztapia. Jej ramię - jak lina po burzy, wilgotna, poraniona. Jego biodro - nabrzmiałe od snu, który nie przyniósł zapomnienia. W powietrzu unosi się zapach skóry i spalonego tchu. Cisza już nie milczy. Stoi między nimi jak anioł bez twarzy, i mówi: "Zobacz, co zrobiliście." Ich spojrzenia się mijają - boją się patrzeć w oczy, gdzie noc jeszcze dymi. Ona: czuje sól na ustach, ale nie wie, czy to pot, łzy, czy jego smak. On: chce coś powiedzieć, ale język mu się łamie na suchym gardle. Wciąż słyszą w sobie echo silnika, jakby to ich serca nie mogły zgasnąć. Wciąż czują dreszcz drogi, choć leżą bez ruchu. Dłonie, które w nocy nie znały granic, teraz leżą jak bezpańskie psy, z pyskiem wbitym w ziemię. Światło dnia nie pyta o zgodę. Wnika w ich pory, szuka znaczeń, ale znajduje tylko ślady walki. Nie mówią nic. Bo każde słowo byłoby zbyt lekkie dla tego ciężaru. Ich skóra pamięta, ale oni chcieliby zapomnieć. Nie siebie - ale ten ogień, co pochłonął wszystko i zostawił tylko popiół i imiona. Poranek nie daje ukojenia. Poranek oskarża. I w tej jasności - tak nagłej, tak wściekłej, odkrywają, że to, co było piękne w nocy, rano zostawia rany. Ale też: coś zostało. W zgięciu łokcia, w krwawym półśladzie na udzie, w cichym oddechu, który nie ucieka. Może to właśnie miłość. Nie iskra. Lecz cichy, szary ślad, który wciąż  trwa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...